 |
 |
|
Onze route -I:
14.10.04 - 16.10.04:
Buenos Aires
17.10.04 - 18.10.04:
Zarate
19.10.04:
Gualeguaychu
20.10.04 - 22.10.04:
NP El Palmar
23.10.04:
Concordia
24.10.04:
Federacion
25.10.04:
Posadas
26.10.04 - 02.11.04:
NP Iguazu
Onze route - II:
30.11.04 - 01.12.04:
Gualeguaychu
02.12.04:
Zarate
03.12.04 - 04.12.04:
Buenos Aires
05.12.04 - 07.12.04:
Carmen de Patagones
El Condor
La Loberia
Viedma
08.12.04 - 12.12.04:
Peninsula Valdes:
Puerto Piramides
Puerto Madryn
13.12.04:
Trelew
Gaiman
Camarones
14.12.04:
Cabo dos Bahias
15.12.04:
Comodoro Rivadavia
16.12.04:
MN Bosques Petrificados
17.12.04:
San Julian
18.12.04:
NP Monte Leon
19.12.04:
Tierra del Fuego:
San Sebastian
20.12.04:
Tolhuin
21.12.04 - 05.01.05:
Ushuaia
NP Tierra del Fuego
06.01.05:
San Sebastian
Onze route - III:
22.01.05:
El Calafate
23.01.05 - 27.01.05:
NP Los Glaciares:
Glaciar Perito Moreno
Lago Roca
28.01.05 - 29.01.05:
El Calafate
30.01.05 - 02.02.05:
El Chalten
NP Los Glaciares:
Fitz Roy sector
03.02.05:
Bajo Caracoles
04.02.05:
Perito Moreno
Onze route - IV:
14.02.05 - 16.02.05:
Trevelin
NP Los Glaciares
17.02.05 - 20.02.05:
Esquel
21.02.05 - 03.03.05:
El Bolson
04.03.05 - 13.03.05:
Bariloche
Colonia Suiza
Pampa Linda
Villa de Angostura
Onze route - V:
13.04.05:
Aconcagua
Puente del Inca
14.04.05 - 21.04.05:
Uspallata
Mendoza
22.04.05 - 26.04.05:
San Juan
Vallecito
27.04.05 - 28.04.05:
NP Ischigualasto
NP Talampaya
29.04.05:
Chilecito
Cuesta de Miranda
30.04.05:
Catamarca
01.05.05:
Tucuman
02.05.05 - 03.05.05:
Tafi del Valle
NP Los Menhires
Quilmes
04.05.05 - 09.05.05:
Cafayate
Queb.de Cafayate
Cuesta del Obispo
NP Los Cardones
10.05.05 - 12.05.05:
Salta
13.05.05 - 20.05.05:
Jujuy
Yala
21.05.05 - 26.05.05:
Purmamarca
Maimara
Tilcara
Humahuaca
La Quiaca
Onze route VI:
08.06.05 - 09.06.05:
Q.de Humahuaca
10.06.05 - 14.06.05:
Jujuy
Yala
15.05.05 - 16.06.05:
Paso de Jama
Onze route VII:
30.12.05:
Zapala
31.12.05 - 06.01.06:
San Martin/Andes
07.01.06:
Lago Lolog
08.01.06:
Junin de los Andes
09.01.06:
Lago Huechulafquen
10.01.06 - 12.01.06:
Lago Paimun
13.01.06:
Junin de los Andes
14.01.06 - 16.01.06:
San Martin/Andes
17.01.06 - 18.01.06:
Lago Lolog
19.01.06:
San Martin/Andes
20.01.06 - 23.01.06:
Ruta de 7 lagos
Lago Hermoso
Lago Falkner
Lago Correntoso
24.01.06 - .02.06:
Bariloche
Onze route VIII:
.02.06 - .02.06:
Villa Angostura
|
|
|
|
| Argentinie |
|
|
|
|
|
|
Op deze pagina beschrijven we onze ervaringen in Argentinie.
Naast ons reisverslag vind je hier een aantal links naar informatieve sites,
variërend van algemene informatie tot de adressen van de ambassades.
Inhoud:
Deel 1: Entre Rios en Missiones (14.10.04 - 02.11.04)
Deel 2: De Oostkust (30.11.04 - 06.01.05)
Deel 3: De Andes - I (22.01.05 - 04.02.05)
Deel 4: De Andes - II (14.02.05 - 13.03.05)
Deel 5: Het Noordwesten (14.04.05 - 26.05.05)
Deel 6: Los Lagos - II (30.12.05 - .02.06)
Deel 7: Afscheid (.02.06 - 02.05.06)
Deel 1: Entre Rios en Missiones (14.10.04 - 02.11.04)
Geschreven door: Coen
Omdat Dorrit tijdens haar verblijf in Buenos Aires veel tijd met Noemi, een vriendin van Marcel, had doorgebracht zijn we samen met Marcel vanuit de haven naar het huis van Noemi en Sergio gegaan.
We hebben empanada's gegeten en bijgekletst. Noemi is Braziliaanse en sprak gelukkig Engels.
De volgende dag heb ik afscheid genomen van Marcel. We kwamen bij elkaar als onbekenden en gingen uit elkaar als vrienden.
Dorrit en ik zijn nog twee dagen in Buenos Aires gebleven en hebben de stad bekeken, op terasjes in San Telmo gezeten, door de winkelstraat gesjokt en s' avonds met Noemi en Sergio doorgebracht. De volgende ochtend zijn we dan toch vertrokken en hebben we onze eerste kilometers door Argentinie gereden.
In Zarate zijn we twee daagjes op een mooie camping aan de Rio de la Plata gaan staan om even aan elkaar toe te komen. Vanuit Zarate zijn we naar Gualeguaychu gereden, waar we een autoverzekering hebben gehaald. Het landschap was niet bijzonder indrukwekkend. Glooiend groen landschap met veel grote hacienda's vol koeien. Hier en daar zagen we een Argentijnse cowboy (een 'gaucho') te paard die kuddes koeien samendreef.
Volgend station was National park El Palmar dat prachtig ligt aan de rivier Uruguay en waar de oorpronkelijke begroeiing met palmbomen bewaard is gebleven. In het park waren ruines van een Jesuitenklooster te bezichtigen. De Jesuiten waren de eerste "Freedom fighters" die de oorspronkelijke bewoners wilden bekeren. Verder hebben we kleine krokodillen, een wilde struisvogel en vossen gezien en hebben we lekker met de honden gewandeld.
Via Concordia en Federacion, waar we in een thermaalbad hebben gelegen, zijn we de 1300 km naar de watervallen van Iguacu gereden. Onderweg nog een fantastische plek gevonden aan een wilde oever van de rivier Uruguay met rietkragen en een prachtige volle maan.
In Puerto Iguacu aangekomen hebben we eerst steaks gekocht voor de bbq s'avonds. Een kilo lendebiefstuk kost hier 3 Euro per kilo dus hebben we maar een Argentijnse gewoonte overgenomen en eten we veel steaks.
Er was een fantastische camping in het bos met zwembad, winkel en alles erop en eraan. Hier hebben we 3 dagen lekker niets gedaan behalve bijkomen van het rijden, bbq-en, klusjes en aan het zwembad liggen. De 3e avond hebben we de watervallen bij volle maan bezichtigd. De spectaculairste watervallen ter wereld ook nog bij volle maan te kunnen zien is geluk hebben...Kletsnat en onder de indruk kwamen we s'nachts op de camping terug.
De volgende dag hebben we Ulrich van de Braziliaanse grens opgepikt. Ulrich woont een half jaar in Curitiba in Zuid-Brazilie en we hadden bij de watervallen in Argentinie afgesproken. Met z'n drieen hebben we veel ge-bbq-ed, bijgekletst, zijn we naar het drielandenpunt Argentinie, Brazile en Paraguay gegaan en hebben we de fantastische watervallen van Iguacu bezocht. Het mooiste waren de watervallen bij de "duivelskeel" (Garganta del Diablo) waar het water dat eerst nog een brede rivier is als in een kom aan drie kanten naar beneden stort. 40000 kuub water per sekonde! Een andere trail ging bovenlangs de oneindige rij watervallen met prachtige uitzichten.
s'Avonds hebben we Spaans geoefend met een groep Argentijnse jongeren waar ik de avond ervoor al gitaar mee had gespeeld.
Ulrich moest de volgende ochtend terug naar Brazilie en Dorrit en ik zijn nog een dag het National park ingegaan. We hebben de trail onder langs de watervallen gelopen en hebben op een plateau vlak voor het naar beneden donderende water gestaan. De wind van het vallende water en de waterdamp floot ons met windkracht 10 om de oren.
Coen
Als je wilt, kun je hier klikken om eerst over onze ervaringen in Brazilie te lezen, voor je verder gaat met het volgende deel van het reisverslag over Argentinie.
Deel 2: De Oostkust (30.11.04 - 06.01.05)
Geschreven door: Dorrit
Over een hele hoge en 3 km lange brug (General San Martin) over de rivier Uruguay rijden we Argentinie binnen en overnachten weer in het plaatsje Gualeguaychu, waar de mensen erg vriendelijk zijn en boodschappen doen lang duurt, omdat je er met iedereen praatjes maakt. Dan gaan we door naar Buenos Aires, om met Noemi haar verjaardag te vieren. Onderweg willen we overnachten op een kleine camping in de delta van de rivieren Uruguay en Parana - een prachtig gebied van moerassen, riviertjes en bossen - maar moeten midden in de nacht vluchten, omdat we vanaf de schemering geteisterd worden door een ware muggenplaag. We houden het een paar uur vol, maar als het plafond zwart ziet van de muggen en de honden beginnen te jammeren gaan we toch maar en overnachten uiteindelijk bij een tankstation, nadat we de auto met muggengif hebben uitgespoten.
Noemi's verjaardag werd natuurlijk met een grote Argentijnse "asado" gevierd - een enorme BBQ met daarop een halve koe en een half varken - en daarna werd tot half vier gezongen onder begeleiding van gitaar en karaoke-programma.
Vanaf de rand van Buenos Aires begint de geheel geasfalteerde kustroute van Argentinie, de Ruta Tres (R3), die vanaf hier helemaal naar Vuurland loopt, 3.063 km lang. Hier gaan we de komende drie weken op en langs doorbrengen. De eerste dagen rijden we door de beroemde Argentijnse "Pampa", kilometerslange groene grasvlaktes met grazende koeien, een soort gigantische Nederlandse polder of Hongaarse poesta. Dan verandert het landschap langzaam in een steeds drogere heide. De dorpjes liggen steeds verder uit elkaar en worden steeds kleiner en onbetekenender: hier begint het gigantische, uitgestrekte Patagonie, waar nog minder mensen per km² wonen dan in Australie.
Onze eerste stop in Patagonie is bij het tweelingsstadje Viedma / Carmen de Patagones. Hier loopt bij het badplaatsje El Condor de kust steil af en steekt de vrijwel verticale kustwand zeker 100 m boven het brandschone en stille strand uit. Over een lengte van minstens 30 km heeft een papagaaienkolonie zich in deze wand genesteld en er duizenden holen in geboord, waardoor het eruit ziet als een Emmenthaler kaas. De papagaaien, prachtige beestjes met groene lijven, blauwe vleugels en felgele buiken, vliegen met honderden heen en weer en krijsen daarbij oorverdovend.
Een stuk verderop langs de kust kun je vanaf het uitzichtsplateau "La Loberia" een ca. 2000 koppige zeeleeuwenkolonie bekijken, die op de rotsen en het strand onder de kustwand leven. Hier kijken we mee hoe de zeeleeuwen vechten, paren, spelen, zwemmen en in de zon liggen te niksen, luisteren we hoe ze blaten, loeien, brullen en boeren laten en ruiken we hun penetrante Dolfinarium-geur. Een mannelijke zeeleeuw weegt gemiddeld 300 kg, een vrouwtje 100 kg. Als ze paren ligt het mannetje op het vrouwtje en drukt haar bijna plat. Het ziet er niet echt uit alsof het vrouwtje daar nou zoveel plezier aan beleeft...
Onderweg terug naar Viedma loopt er een reusachtige spin over de weg. We stappen uit om hem beter te bekijken en het blijkt een vogelspin te zijn. BRRR, mijn nekharen gaan ervan overeind staan. Later zien we er nog meer, maar we stappen mooi niet meer uit.
's Avonds weer "lomo" (filet mignon van Argentijns rundvlees) op de BBQ, want dat is in dit land goedkoper dan gehakt!
Verder gaat het door de eindeloze heide met zijn donkergroene en bruine struikjes, goudgeel wild gras en roze en paarse distelbloemen. We zien de eerste guanaco's (wilde voorouders van de gedomesticeerde llama) en nandu's (kleine struisvogels), die hier op de Patagonische heide wonen, en de eerste vos. We blijven een aantal dagen in het national park Peninsula Valdes, waar we dagenlang proberen een walvistour te boeken, maar door een aanhoudende storm kunnen de kleine bootjes het water steeds niet op. Samen met het Nederlandse stel Nander en Jolanda rijden we een ronde over het schiereiland, waar we veel guanaco's en nandu's zien en af en toe een grote roofvogel. Bij de zeeleeuwenkolonie Punta Norte scharrelt een gordeldier in de bosjes rond en komt zelfs een grijs vosje langs trippelen. Op het strand liggen wat zeeleeuwen en af en toe een zeeolifant. Zeeolifanten zijn iets groter dan zeeleeuwen en de mannetjes krijgen vanaf hun zesde jaar een soort olifantenslurfje als neus. De beesten liggen in de zon, krabben zich af en toe eens met een vinvleugel op hun buik of liggen in het water hun teenflippers te bekijken, terwijl de aalscholvers en albatrossen er omheen cirkelen. Later in het jaar komen hier de orca's jagen, ze laten zich met de vloed meedrijven en happen zo de jonge zeeleeuwen van het strand. Hoewel we de orca's wel horen (een parkwachter maakt ons op het hoge gepiep attent), zien we ze helaas niet.
Wat we wel nog zien zijn pinguins; een hele kolonie nestelt er op dit schiereiland. Ze waggelen rond langs de kust en brengen uit het water voer mee voor hun pluizige jongen, die in de nestjes onder de doornstruiken zitten te piepen. Het stinkt er oorverdovend en overal ligt vogelpoep. Af en toe buigt een van de pinguins zich voorover en spuit een grote gele kwak vogelpoep recht naar achteren, maakt niet uit wie er achter hem staat.
Op de valreep konden we toch nog met een walvistour mee: in een klein bootje met full speed de baai uit en walvissen "gejaagd". Elke keer als iemand in de verte een spuitwolk uit het water zag komen scheurde de boot erheen, zodat we de walvis konden zien als ze omhoog kwam. 100 m van de walvis vandaan moet de motor uit, "om de walvis niet te storen". Ik kreeg de indruk dat de walvis ondanks dat toch aardig gestoord van ons werd, ze maakte i.i.g. elke keer snel dat ze weer weg kwam met haar baby. In het paarseizoen zijn de walvissen niet zo schuw en springen ze ook helemaal boven het water uit, maar nu moesten de jongen beschermd worden.
In Trelew bezoeken we het prehistorische museum (Museo Paleontologico Egidio Feruglio), een van de beste ter wereld volgens de reisgids. Wij zijn er in elk geval aardig van onder de indruk. In Patagonie zijn erg veel fossielen en dinosaurier-skeletten gevonden en de mooiste staan hier uitgestald, en wel zo, dat je je er ook wat bij voor kunt stellen. Er zaten echte engerds bij, zoals een spin waarvan het lijf zonder poten al een doorsnee van 30 cm had en een vleeseter waarvan het dijbeen alleen al 2,5 m hoog was. We drinken een high tea in het Welsh dorpje Gaiman en rijden dan door naar Camarones, een Scandinavisch aandoend dorp aan de kust. Onderweg door de Patagonische hei veel vogels (patrijzen, uilen etc) gezien en een aantal "mara's", een soort konijnen op hele hoge poten. Én het eerste stinkdier, dat we inderdaad ruiken voor we het zien. In Trelew waren we Daniel en Ines (met Ines' zus Anne) weer tegengekomen, en we hadden afgesproken samen de dag erop Coen's 31e verjaardag te vieren. We rijden 's morgens naar Cabo dos Bahias, waar een 30.000-koppige pinguinkolonie op ons wacht, want Coen wilde zijn verjaardag met veel anderen vieren.
De pinguins delen hun reservaat met wat guanaco-families, die met hun "veulens" hier rondgrazen. Pinguinstelletjes lopen af en aan naar het strand, er is een ware mierenstraat van zwart-witte waggelpaartjes naar het strand ontstaan. Ouders waggelen aandoenlijk om hun pluizige jongen heen, pikken vuiltjes van hun schouders of strijken veertjes glad. Intussen zijn ook Adi en Tanja, twee Zwitsers die in twee jaar van Alaska hierheen zijn gereden, aangekomen en samen rijden we naar een mooie plek aan de kust om te kunnen BBQen. Met z'n allen maken we er een gezellige avond van. De volgende ochtend bij het ontbijt zwemmen voor ons neus in het baaitje twee zeehonden. Een vangt een vis en probeert die zwemmend op te eten, maar de vis wil niet en spartelt hevig. Twee meeuwen vliegen er op af en proberen om de beurt de vis uit de bek van de zeehond te trekken, terwijl wij geboeid toekijken. Daar kan toch geen ontbijt-TV tegenop.
We nemen afscheid en vertrekken naar het Monumento Natural Bosques Petrificados, waar we prompt Daniel en Ines weer tegenkomen. Het waait intussen al dagenlang en hoe verder we naar het zuiden gaan, hoe harder het stormt. Dit schijnt typisch te zijn voor Patagonie, waar niets groeit dat hoger is dan 20 cm en dus ook niets de wind tegenhoudt die vanaf de Andes over de uitgestrekte vlakte blaast. Het landschap rondom Bosques Petrificados ("versteende wouden") is bizar; de zandbodem heeft steeds andere kleuren, oranje, wit, geel, helder rood of 'gewoon' beige. Er staan plassen langs de kant van de weg die de kleur van het zand aangenomen hebben, en zo zie ik dus 3 eendjes in een felroze plas rondzwemmen en een gans aan de rand van een gele plas zitten. De vlakte die ons sinds Buenos Aires heeft begeleid maakt hier plaats voor een landschap van tafelbergen die of wit, of vrijwel zwart zijn. Hoe verder we van de hoofdweg afgaan, hoe desolater het landschap. De Bosques Petrificados zijn versteende boomstammen van soms wel 40 meter lang, de resten van een gigantisch bos dat hier 200 miljoen jaar geleden groeide, vóór het supercontinent Gondwana uiteenviel in Australie, Afrika, India, Antarctica en Patagonie. Bij een vulkaanuitbarsting is een deel van het bos onder een dikke laag lava-as bedolven, die samen met de regen de bomen versteenden. In de eeuwen erop verdwenen de bomen onder steeds nieuwe lagen aarde, tot ze 16 miljoen jaar geleden tijdens het ontstaan van de Andes weer omhoog werden geduwd (ter vergelijking: de oermens ontstond ca 1,8 miljoen jaar geleden). Een heel bizar idee dat deze bomen ouder zijn dan elk gebergte op aarde en dat delen van ditzelfde versteende bos ook in Australie, Afrika en zelfs Antarctica gevonden zijn. Diep onder de indruk verlaten we dit sprookjeslandschap, nadat we in het museumpje nog o.a. een stuk kleisteen met daarop de afdrukken van 150 miljoen jaar oude regendruppels en zelfs de regendruppels zelf (die van de heuvel afrollend lava-as opgenomen hebben en zo versteenden) hebben bewonderd.
Hoewel het hartje zomer is en de dagen heerlijk lang zijn (de seizoenen zijn op het zuidelijk halfrond tenslotte omgedraaid), is het hier midden op de dag meestal niet warmer dan 7°C en onderweg naar het National Park Monte Leon hadden we zelfs een aantal sneeuw- en hagelbuien. In Monte Leon is een grote cormorant-kolonie, een soort aalscholver met rode bek. Bovendien een 100-tal zeeleeuwen die wild in het water speelden en salto's sprongen alsof het dolfijnen waren en een gigantische pinguinkolonie. We overnachten tussen de guanaco's en naast een boom waarin twee puber-roofvogels op het randje van hun enorme nest op het punt staan voor het eerst uit te vliegen.
Met een klein pontje varen we de Straat van Magellan over naar (Chileens) Tierra del Fuego (Vuurland), waar de Patagonische steppe meedogenloos doorgaat. In de meertjes zien we roze flamingo's en een eind verderop galoppeert een gaucho (de Zuid-Amerikaanse versie van de cowboy) met een grote wollen poncho om zijn schouders en een wollen alpinopet op zijn hoofd. Vuurland heet Vuurland omdat de oorspronkelijke bewoners ondanks de kou alleen een lendelapje droegen en zich warm hielden met vuren, die ze overal stookten waar ze waren, zelfs in hun kano. Terug in Argentinie rijden we over een slechte onverharde weg verder naar het zuiden en ongeveer halverwege het eiland gaat de steppe ineens, zonder overgang, over in een dicht bos. De eerste paar kilometer nog een soort knoestig, vreemdgevormd en bladloos oerbos, vol behangen met mintgroene mosslierten, maar dan gaat het over in donkergroen naaldwoud. Tenminste, die delen die niet door de beverplaag (de uitgezette Europese en Noordamerikaanse bevers hadden hier geen natuurlijke vijanden, net als de konijnen die nu de oorspronkelijk hier voorkomende mara's verdrijven) zijn verwoest en als uitgestrekte vlaktes dode en kaalgeknaagde stronken over zijn gebleven. De heuvels worden steeds hoger en gaan langzaam over in de sneeuwbedekte bergen van de Fuegan Andes. We overnachten in Tolhuin aan het Fagnano-meer, een prachtig blauw meer omringd door de bergen, waar mooie houten huisjes met houtsnijwerken kozijnen aan de oever staan. Het laatste stuk van de Ruta Tres voert langs diepblauwe meren omringd door met dicht, donkergroen naaldwoud bedekte heuvels. Zo'n landschap zou je helemaal niet meer verwachten na al die honderden kilometers kale en droge steppe!
We blijven tamelijk lang in Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld (1000 km zuidelijker dan Nieuw-Zeeland en 2000 km zuidelijker dan Zuid-Afrika) en een gezellig plaatsje met mooie houten huisjes en een leuk haventje in de baai waar we nog een avondje gezellig op bezoek gaan bij twee Nederlanders die om de wereld zeilen met hun boot (een Koopmans). We werken wat aan de website, wandelen wat in het National Park Tierra del Fuego (zonder honden, want die zijn verboden, maar Daniel en Ines passen op), gaan es naar de bioscoop in een oude vliegtuighangar en brengen de rest van de tijd etend en kletsend met Daniel, Ines, Anne, Adi en Tanja door. Op kerstavond is er op verschillende campings kerstdiner, waar mensen die hier rondreizen samenkomen. Een lange nacht van eten, drinken, dansen en vrolijk zijn tot 5 uur 's ochtends. De dag erop (1e kerstdag) zijn we dan ook niets waard en blijven in bed. Tweede kerstdag (precies een jaar na de verwoestende aardbeving in Bam, Iran) werd bepaald door de vreselijke berichten over de aardbeving in Indonesie en de daaropvolgende tsunami, elke dag lijkt het aantal gemelde doden te verdubbelen.
Tussen kerst en de jaarwisseling lopen we een aantal zware, maar erg mooie dagwandelingen naar gletschers, bergmeertjes en gletschers die in bergmeertjes uitmonden. Voor de jaarwisseling rijden we naar een andere camping, waar we met andere reizigers, o.a. Udo en Birgit uit Osnabrueck die we in Zarate al eens waren tegengekomen, een oudejaarsfeest houden met driegangendiner, drinken en karaoke annex latinodansen. Ook nu weer feest tot in de vroege uurtjes en de volgende dag alleen maar "uitzieken". Als we weer bijgekomen zijn lopen we onze eerste meerdaagse trek van deze trip: in twee dagen naar de "Paso de la Oveja", een mooie boswandeling naar een brede bergpas en van daaruit door een prachtige kloof weer terug naar Ushuaia. De kloof heeft schitterende hoge en steile wanden die geheel begroeid zijn met lichtgroen mos, waarlangs de watervallen in de diepte storten. Samen met Susan en Robin uit San Francisco lukt het ons het pad te vinden, dat regelmatig overwoekerd is of simpelweg verdwenen is. Na een dagje bijkomen en vooral opwarmen en opdrogen in Ushuaia rijden we terug naar het noorden en verlaten via San Sebastian met zijn mooie brede baai, waar het verschil tussen eb en vloed 11 km is (!) en je dus prachtig kunt wadlopen, Argentinie - voorlopig..
Dorrit
Als je wilt, kun je hier klikken om eerst over onze ervaringen in Chili te lezen, voor je verder gaat met het volgende deel van het reisverslag over Argentinie.
Deel 3: De Andes - I (22.01.05 - 04.02.05)
Geschreven door: Dorrit
Over een erg slechte kiezelweg - de Ruta Cuarenta (R40), die we nog honderden kilometers moeten volgen, dat belooft wat! - hobbelen we met gemiddeld 30 km/u naar het gehucht El Calafate, dat alleen bestaat van de nabijheid van de beroemde Perito Moreno gletscher. Meerdere dagen bewonderen we deze fantastische gletscher van lichtblauwe ijspunten, een van de weinige "groeiende" gletschers ter wereld en ook weer een uitloper van de gigantische ijskap Hielo Sur. Er zijn meerdere uitzichtsplateaus op een schiereiland in het gletschermeer, direkt tegenover het uiteinde van de gletscher. Dit uiteinde ziet eruit als een lichtblauwe ijswand die tot 60 m boven het water uitsteekt. Regelmatig breken er pilaren af en storten met donderend geraas in het water, daarbij metershoge fonteinen veroorzakend voor ze weer boven water komen en als lichtblauwe ijsbergen langzaam wegdrijven. Continue hoor je het ijs knallen, het klinkt alsof iemand een pistool afschiet. De blauwe kleur van het ijs ontstaat door de druk; de witte sneeuw die bovenop de ijskap valt wordt door de latere sneeuwval platgedrukt en verhardt tot ijs. Doordat de gletscher onderaf wegsmelt zakt het ijs steeds verder naar beneden en wordt steeds verder samengedrukt door de lagen erboven. Hierdoor wordt de lucht er geheel uitgeperst en weerkaatst het ijs het zonlicht zo, dat het er blauw uitziet. Je ziet aan de gletscher ook duidelijk het kleurverschil: onderaan is het ijs bijna donkerblauw, bovenaan is het veel lichter. Je kunt er uren naar kijken, steeds gebeurt er weer wat nieuws. Met dit uitzicht vieren we de geboorte van ons neefje Jesper, de tweede zoon van Roos en Roel, met echte (Argentijnse) "Champagne". Gefeliciteerd Roos en Roel!
We denken nog snel even geld te pinnen voor we naar het noordelijke deel van het National Park Los Glaciares vertrekken, maar de pinautomaten zijn allemaal buiten werking, omdat de verbinding naar dit dorp ver van alles vandaan verbroken is. Dat betekent een dag wachten tot het wisselkantoor opengaat, en dat samen met veel anderen die hier nu vastzitten. Daarna kunnen we over de Ruta 40 verder hobbelen naar El Chalten, een gehucht van drie boerderijen en een parkwachtershuisje onder de voet van het bizarre Fitz Roy massief, genoemd naar de kapitein van het schip waarmee Charles Darwin Zuid-Amerika bereisde. De geschiedenis en het uiterlijk van het bergmassief heeft veel weg van Torres del Paine, het is alleen veel toegankelijker - echter wel verboden voor honden! Je ziet het massief al honderd kilometer van tevoren opdoemen, als een stel flatgebouwen in een stad vol lage huisjes. Net als bij Torres del Paine heeft die eenzame hoogte de bergen aan de nodige erosie blootgesteld en zijn er nu alleen nog maar vreemd gevormde, gladgeslepen "stekels" over, die lichtbeige afsteken tegen de donkergrijze bergen rondom. Over elke verlaging komt een gletscher naar beneden, alsof de Hielo Sur-ijskap overloopt en de hoge bergen de ijslast maar net kunnen tegenhouden. Op een veldje met een eersteklas uitzicht vieren we Adi's verjaardag met een uitgebreide Zwitserse kaasfondue. De dagen erop maken we dagwandelingen naar de twee mooiste uitzichtspunten van dit gebergte; naar het mintgroene gletschermeertje onder de slanke naalden van Cerro Torre en naar het donkerblauwe bergmeertje aan de voet van de gladde en steile Monte Fitz Roy. Voor het laaste uitzicht moet je net als voor de Torres del Paine een 400 m hoge keienwal beklimmen, die is ontstaan uit de stenen en keien die de gletscher vroeger vanuit het dal heeft meegesleept en voor zich uitgestuwd heeft. In beide gevallen een prachtige wandeling en een uitzicht waar je mond van open valt.
We nemen afscheid van Adi en Tanja en vertrekken richting het noorden, weer over de onverharde Ruta 40, die af en toe goed te rijden is, maar meestal geen hogere snelheden dan 40 km/u toelaat. Het is echter de enige weg langs de Andes omhoog; door het zuiden van Chili zijn geen wegen en in Argentinie is er verder alleen nog de Ruta 3 langs de oostkust, ver van de Andes vandaan. Net als langs de Ruta 3 is om ons heen alleen maar Patagonische steppe. Er heerst hier een constante westewind, die heel veel regen meebrengt vanaf de Pacifische oceaan, maar vrijwel niets daarvan komt verder dan de Andes. Daardoor valt er in Chileens Patagonie aan de westkant van de Andes wel 4000 - 5000 mm neerslag per jaar, terwijl in Argentijns Patagonie de neerslag bij 200 - 400 mm blijft steken. Aan de westkant van de Andes groeien weelderige regenwouden, terwijl het oosten een droge, bruine steppe blijft. Er leeft vrijwel niemand; in 500 km passeren we misschien 5 boerderijen en één pompstationnetje, waarvan we erg blij zijn dat het bemand is en diesel heeft, want we zijn hooguit 10 auto's tegengekomen onderweg. Wat er wel leeft zijn gordeldieren, guanaco's en nandu's, die hier lekker ongestoord kunnen gedijen.
Ter hoogte van het internationale meer Lago Buenos Aires (Argentinie) / Lago General Carrerra (Chili) gaan we de grens over naar Chili, om vanuit Chile Chico via de Carretera Austral omhoog te kunnen rijden.
Dorrit
Als je wilt, kun je hier klikken om eerst over onze ervaringen in Chili te lezen, voor je verder gaat met het volgende deel van het reisverslag over Argentinie.
Deel 4: De Andes - II (14.02.05 - 13.03.05)
Geschreven door: Coen
Welkom terug beste lezer. Het is een tijdje geleden dat we het laatste verslag hebben geschreven maar hier is het dan. Hopenlijk gaat het goed met jullie allemaal.
Dit deel van het reisverslag begint in Trevelin, een stadje dat gedeeltelijk door kolonialisten uit Wales, Engeland bewoond wordt. We laten ons dan ook op valentijnsdag een typisch engelse "high tea" niet ontgaan.
Hiervandaan rijden we dan, na zoveel grintwegen, eindelijk weer over een asfaltweg naar NP Los Alerces. Dit park is bekend om z'n alerces-bomen die tot 4000 jaar oud kunnen worden. Er waren wat dagtrekkings en zo lopen we een paar dagen door bamboebos en langs vele araucariabomen. In het prehistorisch museum in Trelew, vorige maand, zagen we al 40 miljoen jaar oude fossielafdrukken van araucariabomen en nu zagen we ze dan in het echt. De infrastructuur in dit NP is ongelooflijk : gratis campings, supermarkten en zelfs een klein tankstationnetje.
De tocht gaat verder via Esquel, een stoffig maar gezellig stadje, over de inmiddels iets groenere en heuvelachtigere Ruta 40 naar El Bolson.
El Bolson ligt prachtig tussen de begroeide bergen en is omgeven door rotsige pieken waarvan er een 1 van de 6 energievelden op aarde is en daarom voor de indianen een heilige plaats is. De sfeer in het stadje heeft ook wel iets relaxed; een boerenmarkt met indiaans handwerk, een groot park en veel Argentijnse hippie's. Omdat het gebied rondom El Bolson een uitstekend wandelgebied is, besluiten we hier een 5 daagse trekking te gaan doen.
We parkeren de auto op een camping en lopen de eerste dag 1000 meter omhoog. Er is een mooi idylisch plekje om te camperen, aan een stroompje in het bos. s 'Avonds maken we een warm kampvuur en staren uren in de vlammen.
De volgende ochtend is er een steile klim naar de gletscher Hielo Azul ("blauw ijs"). Dan volgt er een pittige tocht door het bos en komen we boven een prachtige canyon met helder diepblauw water uit. We overnachten bij een estancia (grote veeboerderij) met paarden en koeien rondom de tent. Een ware shockterapie voor de honden. De eigenaar heeft eigengebrouwen bier, eigengebakken brood en groente uit de tuin. Hoera!
Argentijnen wandelen zelf ook veel met hun rugzak dus er is altijd wel wat Argentijnse gezelligheid.
S' morgens worden de koeien door mestizo's (mix tussen indianen en Europeanen) te paard, met wollen poncho's en een baret op, bijeen gedreven. Ik moest denken aan het boek "Het geestenhuis" van Isabel Allende waarin beschreven wordt dat de medewerkers van estancia's niet zo lang geleden nog lijfeigenen waren.
De volgende dagen lopen we door oerbos en een heel stuk langs een rivier met een brede ondiepe bedding met witte kiezels. De rivier van mineraalwater slingert door het geheel verlaten bosrijke landschap. De laatste dag moeten we nog flink ons best doen om via een steil en stoffig pad af te dalen. Elke stap doet een wolk stof opkomen en zo zijn we helemaal beige van het stof als we beneden aankomen.
Dorrit krijgt met de honden een lift in de pick up van de campingeigenaar en we rijden dezelfde avond nog naar El Bolson terug omdat we de volgende dag ons 12 ½ jarig jubileum willen vieren.
Pfoei, toen waren er weer 10 dagen om, waar blijft de tijd. Het begon met een mailtje van Marcel met wie ik op de boot hierheen ben gekomen. Hij zou in de buurt zijn en langskomen dus dat hebben we gevierd met een paar daagjes bbq, wat uitstapjes, handwerkersmarkt en natuurlijk perensnuit. Samen met Marcel zijn we naar Bariloche, het centrum van het Lake District, gereden. En mooie tocht langs diepblauwe meren en indrukwekkende bergtoppen. In Bariloche ontmoetten we ook Adi en Tanja, met wie we in het zuiden van Argentinie zijn opgereisd, weer. Bbq dan maar weer...
Na al deze vrolijke dagen zijn we weer met z'n tweetjes en rijden we naar Colonia Suiza, een schattig oud-Zwitsers dorpje aan een groot blauw meer. We camperen aan het meer en de honden spelen met de zwerfhonden op het strand.
Een stoffige weg slingert omhoog naar Pampa Linda in het nationaalpark Nahuel Huapi en voert ons langs de mooiste uitzichtspunten over het Lake District. Blauwe en groene meren met eilandjes, omgeven door met bos begroeide heuvels.
Boven wacht er een schitterend schouwspel: van een witte gletscher breken stukken af, die een stuk lager neerkomen, verpulveren en zich met het donkergrijze gruis van de berg mengen. Hierdoor is een stuk onder de witte gletscher een tweede, zwarte gletscher ontstaan, die langzaam afkalft in een zandkleurig meer.
We wandelen wat en hebben een mooi uitzicht over 7, uit de gletscher komende watervallen. s' Avonds overnachten we bij een door populieren omgeven hacienda (grote niet-vee boerderij) die prachtig ligt in een kom tussen rotsen met hekken van verweerd grijs hardhout. Als de zon zijn laatste oranje stralen op de bergtoppen achterlaat, drijft een Gaucho zijn koeien bijeen.
We rijden weer naar beneden en vervolgen onze tocht terug naar Bariloche. Op de camping kunnen we dan ons Spaans weer opkrikken met Argentijnense campinggasten en eten we empanada's, een Argentijns nationaalgerecht van met ham/kaas of vlees/kip gevulde deegpastijtjes uit de oven.
Via de Ruta de Siete Lagos (7 meren), langs meren, watervallen, wandelroutes en natuurlijk overal picknick plaatsen met bbq mogelijkheid, rijden we naar de Chileense grens. De grensformaliteiten zijn hier weer zo onproblematisch dat we in no time weer in Chili zijn.
Coen
Als je wilt, kun je hier klikken om eerst over onze ervaringen in Chili te lezen, voor je verder gaat met het volgende deel van het reisverslag over Argentinie.
Deel 5: Het Noordwesten (14.02.05 - 13.03.05)
Geschreven door: Coen
Via een ongelooflijk steile serpentineweg kruipen we met de vrachtwagens de hoogte in, de pas over. Bovenop de pas is de grens Chili-Argentinie. Het sneeuwt een beetje en het is koud. Maar met de kachel aan, een cd-tje op en een volle tank diesel, kan ons humeur niet stuk.
Als we op 3150 meter uit de grenstunnel komen, torent de Aconcagua - met bijna 7000 m de hoogste berg op het Amerikaanse continent - voor ons op. Een mooie rondwandeling langs Laguna los Horcones ging door een gletschervallei met fantastische uitzichten over enkele Andespieken en een waanzinnig uitzicht over de half besneeuwde reus Aconcagua in al z'n glorie, bij helder weer en bij zonsondergang. Wat een mazzel.
We rijden verder naar Puente del Inca. Dit is een natuurlijke brug, uitgeslepen door een wegtrekkende gletscher en de brug is deel van de oude Incaroute.
Onder de brug bevinden zich de ruines van een voormalig thermaalbad. Omdat door een aardverschuiving het ijzerhoudende thermaalwater op en over het oude badhuis stroomt, heeft het een dikke gele korst. In de badkamers van het gebouw loopt het warme water langs de muren, spuit het overal omhoog en laat het een dikke gele kalklaag achter op de oude tegeltjes, op de kozijnen en aan de plafonds. Erg bizar.
De volgende dag rijden we richting Mendoza. Het is een schitterende route door het rauwe berglandschap met rotsen in grijs, roze en beige. Wat verder beneden staan de populieren in hun felgele herfstpracht. Weetje voor de filmfans: hier is de film "Seven years in Tibet" opgenomen.
In Mendoza blijven we een week op een camping staan. We vieren ons 3-jarig reisjubileum, luieren in de hangmat, bbq-en elke avond met Jimmi en Tascha uit Engeland, wandelen in het park met de honden en er is zelfs een drive-inn bioscoop in de buurt.
Mendoza kun je niet verlaten zonder een tochtje door het wijngebied dus we rijden een mooie tocht en bezoeken tenslotte een olijfperserij.
In San Juan nemen we afscheid van Jimmi en Tascha met een kruik boerenwijn en een laatste gitaarsessie.
Ons volgende programmapunt is de tombe van de Difunta Correa. Dit is een Argentijnse, niet door de kerk heilig verklaarde "heilige" die tijdens de burgeroorlog van 1840 haar man door de woestijn volgde en omkwam van de dorst. Vereerd wordt ze omdat ze haar kind bleef voeden terwijl ze zelf al dood was. Tegenwoordig komen er dagelijks 100-en pelgrims. Er zijn verschillende ruimtes die volstaan met ontelbare voorwerpen om de Difunta Correa te bedanken voor hun nieuwe auto, hun huis, hun gezinsgeluk en voor van alles en nogwat. Iemand heeft haar zelfs een oude T Ford geschonken.
Tijdens een van onze vele koffiepauze's onderweg komen Armin en Birte met hun zoontje Finn langsrijden die we al in Mendoza hadden ontmoet en samen met hen rijden we naar het nationaalpark Ischigualashto / Valle de la Luna. We rijden een tour langs de bizarre door wind en water uitgeslepen zandsteenformaties in allerlei kleuren. In een museum leren we veel over het opgraven en prepareren van dinosaurierfossielen en aan het eind van de dag rijden we nog door naar het volgende NP, Talampaya.
Hier boeken we een 4-uur durende tour in een pausmobiel, dat ons langs metershoge steile rotswanden, kathedraal-achtige uitgeslepen formatie's en mooie uitzichten voert.
Aan het einde van de route komen we in de verborgen stad, een meerdere km2 groot labyrint van rozerode canyons.
De weg naar de stad Catamarca gaat via de Cuesta de Miranda, een schitterende weg door een felrood rotslandschap met groene kaktussen en een strakblauwe lucht. Het rode stofpad slingert steeds hoger het rode gebergte in tot aan een pas en daarna gaat het weer naar beneden tot aan Chilecito. Hiervandaan rijden we via Catamarca naar Tucuman.
Een paar km voor de stad Tucuman zien we een grote witte rookwolk boven de stad uitkomen en als we de stad binnen rijden zien we dat de rookwolk het resultaat is van een half miljoen bbq-ende Argentijnen die vanwege 1 mei een dag vrij hebben en massaal naar het park zijn gegaan om op typisch Argentijnse wijze hun vrije dag door te brengen. We storen ons er niet aan en overnachten ook in het park. s'Morgens bekijken we de stad, ontbijten in een van de gezellige Spaanse koffiebarretjes en gaan naar het huis cq. museum waar de Argentijnse onafhankelijkheid is ondertekend.
Vanuit Tucuman rijden we de de bergen in en de omgeving verandert drastisch van droog in regenwoud. Op 2100 meter ligt het dorpje Tafi del Valle, omgeven door 4 bergen hoger dan 5000 meter en geheel gehuld in mist. Als we een plek aan een groot meer hebben gevonden trekt de mist op en we genieten in de zon van het uitzicht.
De volgende ochtend rijden we langs heuvels vol met enorme kaktussen en bezichtigen we de ruines van Quilmes. Hier woonde een 5000 koppige indianenstam die tegen vele aanvallen stand heeft gehouden maar uiteindelijk niet tegen de Spanjaarden opkon. De bevolking werd lopend naar Buenos Aires gedeporteerd en slechts een handvol overleefde deze tocht, om vervolgens in Buenos Aires aan de Europese ziektes te sterven.
Via Cafayate, waar we Jimmi en Tascha en Armin en Birte weer tegenkomen en waar we gelijk een paar dagen blijven omdat het gewoon te gezellig is, rijden we richting Salta.
Maar eerst bekijken we uitgebreid de Quebrada de Cafayate, een weg tussen de door weer en wind uitgeslepen rotsvormen. Na een wandeling rijden we de auto een droge rivierbedding in en overnachten tussen de prachtige fel rode, geel en zwart gekleurde rotsformaties.
Vlak voor Salta gaat er een weg linksaf naar een bezienswaardige pas, de Cuesta del Obispo. Onderaan rijden we nog door een groen junglegebied, dan gaan het via een paar kleine bruggetjes, langs een rivier omhoog door een rotsig berggebied. De weg slingert zich met scherpe bochten omhoog tot een pas op 3260 meter met een waanzinnig uitzicht over een decor van omringende, met mos begroeide bergtoppen. Met Armin en Birte overnachten we op een heuveltje tussen de 1000-en, metershoge kaktussen in het Nationaal park Los Cardones en een kampvuur houd ons s' avonds warm.
De smalle weg van Salta naar Jujuy gaat door een bosrijk heuvelgebied, heuvelop, heuvelaf door de dichte jungle. In Jujuy aangekomen blijkt alles dicht te zijn vanwege de siesta en we rijden naar het 15 km verderop gelegende Thermas de Reyes. De omliggende groene bergen zijn in een dichte mist gehuld en het is koud. Er is een lekker warm thermaalbad waar we de auto voor het bad kunnen parkeren. Heerlijk!
De daaropvolgende dagen brengen we in Jujuy door. We moeten exportpapieren voor de honden halen en we laten een reparatie aan de auto doorvoeren. Verder kopen en regelen we een aantal dingen omdat dit de laatste grote stad voor Bolivia is. Het thermaalbad is onze vaste overnachtingsplek tijdens deze dagen.
Het laatste stuk van Noord-Argentinie naar de Boliviaanse grens gaat langs de Quebrada de Humahuaca. Weer een schitterend gebied met bergen en rotsen in alle kleuren; felroze, bordeaurood, geel, lichtgroen, wit en rood. De weg gaat door een vallei langzaam de hoogte in, langs Purmamarca, een klein indigodorpje met lemen huisjes, een souvenirmarkt en een suikerspin-roze berg in het midden van het dorp. Het aandeel indigenas in het noorden van Argentinie is groot en er wonen hier veel Bolivianen. We stoppen nog bij de Posta de Hornillos, een karavaanserij uit 1771, een belangrijke post op de route Buenos Aires - Potosi (Bolivia) die een belangrijke rol heeft gespeeld tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van Argentinie. De Argentijnen hebben hier een Spaanse aanval van zich af weten te slaan omdat generaal Belgrano een paar duizend kaktussen als soldaten had verkleed en de Spanjaarden zo de indruk had gegeven dat zijn leger 10x zo groot was als in werkelijkheid.
Hiervandaan rijden we in een paar dagen via het leemdorpje Humahuaca - waar we de revolutieherdenking bijwonen - naar de grens met Bolivia.
Coen
Deel 6: Los Lagos - II (30.12.05 - .02.06)
Geschreven door: Dorrit
Als je wilt, kun je hier klikken om eerst over onze ervaringen in Chili te lezen, voor je verder gaat met het volgende deel van het reisverslag over Argentinie.
Deel 7: Afscheid (.02.06 - 02.05.06)
Geschreven door: Dorrit
|
|
|
|
|
|
|
Onze top 6: |
|
|
1. Noordwest Arg.
2. Iguazu
3. Fitz Roy
4. Perito Moreno
5. Peninsula Valdes
6. Bosques Petrif.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Anders dan in de reisgidsen staat is er geen camping in NP Iguazu.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Op de avonden rond volle maan zijn er tours in NP Iguazu naar de duivelskeel.
Deze tours zijn echter niet gratis, zoals door LP wordt beweerd, maar kosten 15 A$ (EUR 5).
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Als je je ticket voor Iguazu aan het eind van de dag laat afstempelen, kun je de dag erop voor de halve prijs het park in.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Aan de R3 tussen San Miguel de Monte en Las Flores (ca 1 dag ten zuiden van Buenos Aires) is een ACA-tankstation met een mooie gratis camping.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Ten zuiden van Sierra Grande aan de R3 begint Patagonie en kost de benzine een stuk minder dan ten noorden ervan. Diesel blijft echter even duur.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Chileens Tierra del Fuego |
|
|
De hoofdroute van San Sebastian naar Cerro Sombrero is erg slecht.
Je kunt echter vanuit San Sebastian de goede weg richting Porvenir nemen en dan afslaan op de goede weg naar Bahia Azul.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Honden verboden: |
|
|
1. NP Tierra del
Fuego
2. FitzRoy (Los
Glaciares-N)
3. NP Los Alerces
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Glaciar Perito Moreno: |
|
|
Voor 10:00 u 's morgens kun je je auto direkt achter het uitzichtsplatform bovenaan parkeren, overnachten mag je op de parking 2 km van de gletscher vandaan (wel bij het restaurant vragen).
|
|
|
|
|
|
|
|
|
El Chalten: |
|
|
Direkt achter het parkwachtgebouw is een gratis campingveldje met perfect uitzicht op de FitzRoy-range.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
San Juan: |
|
|
Het museum in La Laja boven San Juan is niet meer, dus ga er niet naar zoeken zoals wij gedaan hebben.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Jujuy: |
|
|
Fantastisch eten kun je bij Riky´s in Yala, net ten noorden van Jujuy aan de Ruta 9 naar Humahuaca.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Jujuy: |
|
|
In Jujuy kun je je gasflessen laten vullen bij Gas Fac-Or, Las Heras/Cuyo, Jujuy, tel: 4257855
|
|
|
|
|
|
|
|
