Home | Gastenboek | Over ons |

		Panamericana   Eurazie   Voorbereidingen   Projekten   Het voertuig   Nederlands   English
Onze route: 15.02.03 - 16.02.03: Gallipoli 17.02.03 - 26.02.03: Istanbul 27.02.03 - 28.02.03: Yalova 01.03.03 - 02.03.03: Bursa 03.03.03 - 04.03.03: Kus Cenneti 05.03.03: Troja 06.03.03: Pergamon 07.03.03: Ephesus 08.03.03 - 14.03.03: Kusadasi 15.03.03 - 16.03.03: Pamukkale 17.03.03: Nysa 18.03.03: Didyma Milet Herakleia/Latmos 19.03.03: Milas 20.03.03 - 29.03.03: Dalyan 29.03.03 - 02.04.03: Oludeniz 03.05.03: Kekova 04.05.03 - 12.05.03: Olympos 13.04.03: Anamur 15.04.03 - 16.04.03: Aksaray 17.04.03 - 23.04.03: Cappadocia 24.04.03 - 26.04.03: Kayseri Sivas 27.04.03: Tokat 28.04.03 - 07.05.03: Trabzon Sumela Yomra Onze route - II: 14.05.03 - 16.05.03: Hopa 17.05.03: Rize 18.05.03 - 19.05.03: Trabzon 20.05.03: Samsun 21.05.03 - 22.05.03: Alacahoyuk Hattusas (Bogazkale) 23.05.03 - 28.05.03: Ankara 29.05.03: Aksaray Payas 30.05.03: Antakya Onze route - III: 18.07.03 - 27.07.03: Antakya / Belen 28.07.03: Soganli (Capp.) 29.07.03 - 31.07.03: Ortahisar (Capp.) 01.08.03 - 02.08.03: Goreme (Capp.) 03.08.03 - 07.08.03: Ankara 08.08.03 - 12.08.03: Soguksu nat.park 13.08.03 - 14.08.03: Ankara 16.08.03 - 20.08.03: Trabzon 21.08.03: Erzurum 22.08.03 - 24.08.03: Van 25.08.03: Ahtamar Adasi Tatvan 26.08.03 - 29.08.03: Nemrud Dagi 30.08.03 - 01.09.03: Dogubayazit Onze route - IV: 26.05.04 - 27.05.04: Dogubayazit 28.05.04 - 29.05.04: Erzincan 30.05.04: Shivas 31.05.04: Gerede 01.06.04: Edirne		Turkije Op deze pagina beschrijven we onze ervaringen in Turkije. Naast ons reisverslag vind je hier een aantal links naar informatieve sites, variërend van algemene informatie tot de adressen van de ambassades. Inhoud: Deel 1: Winter (15.02.03 - 07.05.03) Deel 2: Lente (15.05.03 - 30.05.03) Deel 3: Zomer (07.03 - 08.03) Deel 1: Winter (15.02.03 - 07.05.03) Geschreven door: Coen Op 15 februari naderden we de grens naar Turkije. EU soldaten voerden op de grensbrug hun marcheerpasjes voor en de Turkse soldaten stonden er met een peuk verveeld bij te kijken. Om de grens over te mogen, kregen we bij hokje 1 te horen dat we in een groot gebouw een visum moesten halen, bij hokje 2 een stempel moesten halen en daarmee bij hokje 1 terug moesten komen. Bij hokje 3 waren dan de customs. Voor 10 Euro kregen we twee multiple entry visa voor 3 maanden. We reden in de zon met 1° C Turkije binnen. Het glooiende, normaal droge landschap was met stukken witte sneeuw versierd. Omdat het afgelopen nacht 5 graden had gevroren, waren de slootjes en meertjes stijf bevroren. Het deed ons aan een Nederland winterlandschap herrineren. Nix orientaals dus! We zijn over het schiereiland Gelibolu (Gallipoli) langs de Dardanellen (Hellespont) doorgereden, de verbinding tussen de Middellandse- en de Zwarte zee. Een prachtige tocht met aan de ene kant de glooiende besneeuwde bergen van Gelibolu en aan de andere kant de nauwe waterstraat vol met grote vrachtschepen. De eerste avond op een klein marktpleintje overnacht. Terwijl van de minaret tot zonsondergangsgebed opgeroepen wordt, staat bij ons de goulash op het vuur... De volgende dag hebben we de slagvelden van Gallipoli bezocht. In de Eerste Wereldoorlog is hier een zware strijd geleverd tussen de Engelsen, Australiers, Nieuw-Zeelanders en de Fransen aan de ene kant en de Turken aan de andere kant. De Turken hebben de geallieerden weten tegen te houden en Mustafa Kemal Ataturk, stichter van het moderne Turkije, kwam hier als grote held naar voren. Het was een indrukwekkende tocht over het eiland. Op een paar km² hebben rond de 500.000 soldaten hun leven gegeven voor iets wat in onze geschiedenisboekjes nauwelijks voorkomt. s'Avonds in een Turks barretje doorgebracht. Een echte mannenmaatschappij met posters van halfblote vrouwen aan de muur en alleen een mannentoilet (zelfs al met waterbakje). De Turken waren er overigens uiterst vriendelijk en sociaal. Op weg naar Istanbul ging onze mooie route ineens van verhard in onverhard in een steenlawineweg over. Omkeren dus maar. Volgens een buschauffeur was de weg afgesloten maar dat hadden wij natuurlijk niet kunnen lezen, omdat de waarschuwingsborden in het Turks waren. Nu moesten we een heel eind door de bergen omrijden. De slecht geasfalteerde kronkelweg was gedeeltelijk met opgewaaide sneeuw volgepakt en een garagetruck stond op een bepaald punt als een aasgier te wachten tot auto's vast kwamen te zitten...We hebben er uren over gedaan om 60 kilometer voor Istanbul uit te komen. Hier hebben we in een dorpje een klein Turks eethuisje gevonden en (na wat communicatieproblemen) heerlijke kebab gegeten en aan de straat overnacht. De Turken zijn erg vriendelijk en hoffelijk. Toen ik s'morgens bij de bakker brood ging halen, wisten ze via de kapper dat wij met de camper om de hoek bij het politieburo stonden. We werden zelfs uitgezwaaid. Toen naar Istanbul gereden en tot diep in het centrum van de stad doorgedrongen. Op een bewaakte parkeerplaats geparkeerd en uiteindelijk zouden we hier 8 dagen blijven staan. Istanbul / Constantinopel / Byzantium, wat een heerlijke bruisende stad. We zijn blij er te zijn. Er wonen in deze stad alleen al net zoveel mensen als in heel Nederland bij elkaar!! Overal mensen, kleine winkeltjes en middeleeuwse wijkjes. Allerlei stalletjes met van alles en nogwat op alle hoeken en plaatsen. De eerste dag zijn we al verdwaald in de kleine straatjes en we wilden de weg gewoon niet meer terugvinden. De tweede dag begon met sneeuw. Dit zou tot we Istanbul weer uitreden niet meer opgehouden. Dag en nacht sneeuw... We zijn naar het Dolmabahce paleis gelopen, hier woonden de sultans in al hun pracht en praal tot Kemal Ataturk ze er in 1920 uit schopte (en er zelf ging wonen). De ene zaal is nog groter en mooier dan de andere, gevuld met geschenken uit alle delen van de wereld. Na een rondleiding door dit schitterende Versailles van Turkije werden we door de woongedeelten van de harem van de sultan gevoerd. Deze harem bestond uit de moeder van de sultan, zijn vrouwen, de dochters, de zusters, de nichten en de bediening. Bij elkaar zo'n paar honderd vrouwen! Na een theehuisje met wandtapijten hebben we de Egyptische bazaar bezocht en zijn we langs de stalletjes met van alles en nogwat geslenterd; kruiden, snoep, noten, vruchten, horloges, etc, etc. Je vindt er ook praktische voorwerpen die bij ons helemaal niet meer te krijgen zijn, bijvoorbeeld de mechanische (hand)mixer. Gegeten op lage stoeltjes in een klein restaurantje. Verder hebben we de daaropvolgende dagen o.a. de Hagia Sophia bezocht. Deze beroemde Byzantijnse kerk, later tot moskee omgebouwd, straalt een enorme grootsheid uit. De zon schijnt in witte lichtstralen de ramen in de koepel binnen en delen van de plafonds en muren zijn met schitterende gouden mosaiken versierd. De kerk moet ooit helemaal met mosaiken versierd zijn. Na het historisch museum met o.a. de Alexander (de Grote) sarcofaag uit Libanon hebben we de blauwe moskee van Istanbul bekeken. In de stad werden we belaagd door schoenpoetsers, ansichtkaartenverkopers, mensen met petten, sokken, parfum en zelfs tollen. Ook stond een boottocht over de Bosporus (de zeestraat van de Marmarazee naar de Zwarte zee die samen met de Dardanellen de scheidslijn tussen Europa en Azie vormt) op ons programma. Na lang genoeg wachten kregen we vanzelf een derde van de prijs korting. We voeren langs de Europese oever, langs de prachtige kastelen met hun terassen en langs de Aziatische oever, met de houten huisjes weer terug. Het was bitterkoud. Erg de moeite waard is de Cisterne - het verzonken paleis - oorspronkelijk gebouwd voor de watervoorraden tijdens de vele belegeringen van Constantinopel. Het is een gigantische ondergrondse antieke zuilengalerij, gevuld met water. Er staan 336 pilaren in rijen en door de verlichting geeft dit een erg sprookjesachtige indruk. De grote bazaar, die we erna hebben bezocht, kwam ons goed uit. In onze laatste spijkerbroeken zitten gaten dus...4 Levis 501 voor 60 Euro! Een waar inkoopparadijs voor de westerse toerist. Op een van de laatste dagen hebben we een moskee-dagje ingelast: Rustem Pasa, Sehzada, Bayazit en Suleymaniye. Schoenen uit, schoenen aan. Hoofddoek op, hoofddoek af. De dag erop zijn we met de trein naar het begin van de stadsmuur van Constantinopel gereden. We hadden er al zoveel over gelezen en er al zoveel schilderijen van gezien op verschillende plaatsen in Europa dat we blij waren hem in het echt te zien. Het werd een lange tocht langs, over, onder en door een van de meest indrukwekkende stadsmuren van de wereld. Interessant ook hoe de mensen sinds eeuwen en nog steeds met en in (zwervers en zwerfhonden) de muur leven. We zagen er op het einde uit als wilde sneeuwmannen. Die avond hebben we Wytske en Martijn eindelijk na veel mailtjes en mekaar-net-misgelopen-acties ontmoet. We hebben ze in Polen leren kennen en ze zijn op weg naar Afrika. Het was erg gezellig. We hebben twee dagen gekletst, wat lang niet genoeg bleek te zijn. We zien mekaar in Groningen... We verlaten Istanbul en zijn na het passeren van de Bosporus brug in Azie. De eerste keer dit leven. Na acht dagen Instanbul in de sneeuw hebben we onze opgelopen verkoudheid in het Turkse thermaalbad in Yalova uitgezeten. In dit 600 jaar oude Ottomaanse bad, schitterend in de bossen gelegen, hebben we 2 dagen doorgebracht. Na het Turkse stoombad het koude bad in en daarna in 45°C heet thermaalwater liggen. Dan een kopje thee in de relaxruimte en alles nog eens van voren af aan. s'Avonds verse forel voor een prikkie. We waren weer helemaal gezond! Tijd om naar Bursa te gaan. Bursa was de laatste halte van de oude zijderoute van China naar Europa. We hebben de oude karavaanserij en de moskee bezocht. De zon schijnt! Vanaf de citadel hadden we een mooi uitzicht over de stad. Het is schitterend gelegen tussen de besneeuwde bergen. s' Avonds weer aan de kebab en toen op televisie werd vermeld dat het Turkse parlement tegen de verdere stationering van Amerikaanse troepen is, braken er spontaan vreugdefeestjes uit. De volgende dag zijn we, met z'n 30-en in een veel te klein oud gondeltje dat hoog boven de besneeuwde toppen gleed, naar het ski-centrum van Bursa gegaan. Hier is Oostenrijk niets bij. Luxe hotels, moderne ski-liften, etc. Voor ik het wist had ik skies gehuurd en een kaart voor de ski-lift gekocht en suisde ik voor het eerst sinds jaren weer eens de berg af. Fantastische dag! De ski-verhuurders kwam uit Kirgistan en vond het prachtig dat wij naar Rusland zouden gaan. Op de koffie uitgenodigd en met handen en voeten gekletst. Onderweg naar Kus Cenneti in het dorpje Appolonia een uitstapje gemaakt. Dit prachtig op een schiereiland gelegen dorpje ligt aan het Apolyont-meer. Hier heeft de tijd honderd jaar stilgestaan. De vissersbootjes lagen in de rietkragen en op het dorpspleintje zaten de Turken in de lentezon hun thee te drinken. We werden meteen op een thee uitgenodigd. Langs het meer zijn we naar Kus Cenneti (vogelparadijs) gereden. We hebben op de parkeerplaats overnacht en een hond waakte over ons. De volgende ochtend op naar het reservaat. Na in de observatieruimte vogels te hebben gekeken, zijn we zelf, met onze verrekijkers gewapend, de vogeltoren opgeklommen. We hebben een kolonie aalscholvers, roofvogels en pelikanen bekeken. Na een lange rit door het schitterende en vooral schone landschap naar Troje gereden. s 'Avonds bij de eigenaar van een winkeltje op een wijntje uitgenodigd en de volgende ochtend naar de site van Troje gereden. Bij de ingang staat een replica van het enorme paard van Troje. Een rondwandeling voerde ons langs de opgravingen van de 9 verschillende, op elkaar gebouwde steden. De oudste is van 3000 v. Chr. en de laatste is door de Romeinen in 300 n. Chr. gebouwd. We hebben nog een tijdje naar muntjes gezocht maar tevergeefs. Dezelfde dag nog naar Bergama gereden, waar we aan de rand van de stad in een straatje zijn gaan staan. Om 10 uur s'avonds kwam er een Turkse jongen op de deur kloppen en ons olijven en kaas brengen. "Turkish hospitality", hij zou het wel leuk vinden als we in zijn tapijtenzaak langs zouden komen... Vroeg opgestaan om de opgravingen van Pergamon te bekijken. Pergamon was de hoofdstad van het antieke Pergameense rijk, een belangrijke beschaving (bijv. het perkament uitgevonden) en van de stad is veel bewaard gebleven, o.a. een prachtige wit-marmeren Romeinse tempel. Onderweg naar Ephesus zijn we langs Izmir gereden, de stad die in 1999 door een zware aardbeving werd getroffen en waar meer dan 50.000 mensen zijn omgekomen. Overal zie je nieuwbouw, lege plaatsen en ruines. De lente is begonnen. Het is 17°C en de hemel is stralend blauw. In Ephesus de fantastische site bezocht. Hier woonden rond 1000 v. Chr. 200.000 mensen. Fascinerend is de prachtig bewaard gebleven Celsus-bibliotheek; een uit twee verdiepingen bestaande facade bestaande uit marmeren zuilen en fijnbewerkte reliefs. Ook is er een enorm en goed bewaard gebleven theater. Ik heb rondgestruind in de ruines van de Byzantijnse huizen en je gaat hier met een beetje fantasie 3000 jaar terug in de tijd... Op de wekelijkse markt van Selcuk hebben we ingekocht. De prachtigste groente en het mooiste fruit werd er verkocht door interessante inheemse boerenverkopers. Om het heugelijke moment te vieren dat de lente is begonnen en voor ons de 4 wintermaanden in de camper voorbij zijn, besluiten we in Kusadasi (toeristenoord aan de kust) een paar dagen op een camping te gaan staan. We vinden een schitterende camping. Op deze droomcamping doen we 5 dagen niets anders dan in de lentezon zitten, sardientjes grillen en van het buitenzijn genieten. Turkse riviera, Anatolisch hoogland en zwarte zee kust Op 15 maart rijden we naar Pamukkale, (Turks voor "katoenkasteel"). Deze unieke kalksteenbekkens zijn ontstaan doordat kalksteenhoudend termaalwater afkoelt en het kalk zich in met warm water gevulde bekkens afzet. We liepen met onze blote voeten door de bekkens omhoog. Gelukkig zijn de hotels boven afgebroken zodat de inmiddels grijze en beschadigde bekkens opnieuw kunnen aangroeien. Twee dagen hebben we voor dit fantastische en enorme natuurschouwspel nodig gehad. We zijn erg benieuwd hoe de kalksteenbekkens van Pamukkale er over een jaar of 5 uitzien als ze allemaal zijn "bijgegroeid". Als bonus liggen bovenop de kalksteenbekkens ook de resten van de oude stad Hierapolis. Deze zijn nog zo goed bewaard gebleven dat je je 2000 jaar terug in de tijd waant als je over de hoofdstraat loopt en links en rechts de winkeltjes inkijkt en duizelig word in het grote theater. Onderweg naar Nysa s'nachts door de politie uit ons bed gehaald omdat er op het dorpspleintje waar we stonden markt zou worden opgebouwd. Dit gebeurd ons regelmatig. Van de inheemse markt dankbaar gebruik gemaakt en allerlei fijne Turkse dingen ingekocht. Weer een walhalla van groenten, zuivel en gebak. In Nysa hebben we de de Romeinse agora, de ruines van het badhuis en het raadhuis bekeken. Behalve een Turk met bepakte ezel waren we er alleen. In Didyma zijn we gestopt om de apollotempel te bekijken, de grote concurrent van het griekse Delphi. De gigantische zuilen in het voorportaal spraken voor zich. Omdat we nog niet genoeg opgravingen hadden gezien zijn we ook nog naar Milet gereden. Deze ooit belangrijke Ionische havenstad had door het verschuiven van de kust zijn functie verloren en werd verlaten. Er bleven wel de resten van de oude haven, een verzonken agora en een mooi theater over. Door het prachtige Turkse landschap naar Herakleia aan de berg Latmos gereden. Ruige, rotsige bergen met steile rotspunten en olijfbomen op de heuvels. Herakleia met zijn Byzantijnse ruines en stadsmuur ligt prachtig aan de voet van de berg met een prachtig uitzicht over het grote meer. Toen we het kleine dorpje binnenreden kwamen de Turkse vrouwen met allerlei gehaakte kleedjes, sieraden etc. aanrennen, die niet loslieten tot we wat gekocht hadden. We zijn nu de trotse bezitters van een gehaakt viskleedje en een Mekka-mutsje. Een gratis overnachtingsplaats moesten we met het afnemen van een paar door moeder gehaakte sokken betalen en we konden met moeite een wandelgids (neef) van ons afslaan. Hiervandaan zijn we over een hoge bergkam gereden en via een steile serpentineweg afgedaald naar het stadje Dalyan aan de Dalyan-delta, bekend om zijn enorme waterschildpadden (Caretta caretta) en zijn rotsgraven. Toen we de volgende ochtend verder wilden rijden, bleek dat een remcilinder lek was en we niet meer konden remmen. Inshallah! Toen er een grote zwarte 60-er jaren Chevy stopte en en Turk ons in het Duits vroeg of we hulp nodig hadden, bleek dit het begin te zijn van een week vol verassingen. Yalcin, die 25 jaar in Duitsland had gewoond, hielp ons de remcilinder te laten repareren. Hij boodt aan dat ik de remcilinder wel bij hem op het erf van zijn boerderij kon inbouwen. We kregen een van de vele kamers met badkamer in het huis tot onze beschikking en we hebben een week met de familie, bestaande uit vader Yalcin, zoon Butc, dochter Ella en vele vrienden en bekenden doorgebracht. Verder waren er in het huis aanwezig: een aap, een papagaai, kuikens en kippen, 2 paarden, veel schapen, honden en 50 koeien. De aap (aan de lijn) keek toe bij het repareren van de auto. Omdat het beest alles vlooide wat leefde mocht hij niet meer bij de kuikens in de buurt komen, want hij wurgde ze bij het vlooien. We hebben zoon Butc geholpen bij het bedrijfsplan van zijn te openen restaurant en de eerste avonden werd ik in de geneugden van het Raki (anijsschnapps) drinken ingeweid. Yalcin's vrienden Nasif en Soner waren steeds van de partij. Yalcin nam ons mee naar verschillende typisch Turkse restaurants met tafels vol heerlijkheden, lokale entourage en Turkse muziek. Een paar dagen later zijn we met Yalcins boot de Dalyan-delta ingevaren. We voeren vlak langs de rotsgraven en vanaf het voordek hadden we het geluk de enorme waterschildpadden te zien (80 x 80 cm). Het einddoel van de boottocht was een thermaalbad met 40 graden heet water en een modderpoel. We hebben elkaar helemaal ingesmeerd en zagen eruit als kleipoppen. Ter ere van de gasten had Yalcin s'avonds een lam laten slachten. In de schuur aan de haard hebben we een fantastisch Middeleeuws vreetfestijn gevierd met lamsbouten, gepofte aardappelen, uien en reuze knofloken (en veel Raki...). Met Ella zijn we in de omgeving wezen sight-seen en hebben we een grote kolonie landschildpadden ontdekt, die druk aan het paren waren. Op weg naar de wekelijkse markt op zaterdag in het buurdorp Ortaca werden er 20 kippen in de achterklep van de auto gegooid en hebben Dorrit en ik kippen verkocht op de Turkse markt. Wat je allemaal niet meemaakt... Als afscheidsmaal had Yalcin kippen laten slachten en die hadden Nasif en zijn vrouw heerlijk klaargemaakt. De volgende ochtend hebben we afscheid hadden genomen van Yalcin, Ella en Butc na een fantastische week in Dalyan. Voordat we verder reden hebben we eerst uitgebreid thee gedronken met Harry en Monique uit Den Haag. Ze waren op de terugweg van hun jarenlange Afrika reis. Zij gingen naar het oosten en wij naar het zuiden, richting Fetiye. Eerst maar gestopt in Oludenis. Hier is het mooiste strand van Turkije en hier moet de kleur turquoise vandaan komen. Het spierwitte strand en de heldere zee worden omgeven door diepgroene heuvels en hierdoor lijkt het alsof de zee turquoise is. Op een camping zijn we 3 gezellige dagen gebleven en hebben van de zon en het strand genoten, elke avond geBBQd en aan het kampvuur ervaringen uitgewisseld met de Drentenaren Niko en Miny, Bernd en Sabine uit Ulm en Ralf uit Ravensburg. Na eerst de opgravingen van Xantos, de oude hoofdstad van het Lykische rijk met pilaargraven en schitterende mozaiken te hebben bezocht, zijn we 30 kilometer bergop bergaf over een klein weggetje naar Kekova gereden. Hier aangekomen kwam er een Duitse mevrouw op ons af en vroeg of we op hun al gecharterde boot mee wilden varen. Nou graag! We voeren eerst naar een eiland met op een heuvel een enorme burcht, omgeven door grote sarcofagen. Van hieruit hadden we een schitterend uitzicht over het kustgebied. De boottocht ging verder naar het eiland Kekova en de gezonken stad. Hier is in de 2e eeuw v. Chr. een hele stad door een aardbeving van de helling de zee ingegleden. De schipper schoof de boot behendig over de ondiepe plateau's en door de twee ramen in de bodem van de boot konden we de resten van de huizen, potten en andere voorwerpen zien. Nadat we in Myra waren geweest, de stad waar Sint Nicolaas bisschop was, kwamen we Ralf (met hond Lilly) uit Ravensburg voor de 3e keer tegen. We besloten we dat dit geen toeval kon zijn en hebben negen fantastische dagen met z'n drieen doorgebracht. Eerst 2 dagen aan het strand a la Robinson Crusoe, toen een dag aan een rivierbedding met een door Ralf gebouwde grilloven en door mij bereide 30 cm lange lamsspiezen. De derde dag hebben we de campers een modderpad omhoog gesleept en hadden een mooie stek met uitzicht over een laguna baai. Hier stonden we 2 dagen samen met Alessandro en Natascha uit Zwitserland. We zijn met Ralf naar Antalya gereden maar dat was wel erg toeristisch. Snel weer een zandpad opgezocht en eerst een dag op een kiezel rivierbed met brullende kikkers en schitterende groene bergen om ons heen doorgebracht. De volgende dag zijn we het best bewaard gebleven Romeinse Aspendos theater gaan bekijken en hebben s'middags na een lang stuk piste te hebben gereden een prachtige plek aan het Manavgat stuwmeer gevonden maar we 2 dagen hebben gevist en geBBQd. Helaas op een scherpe steen een band kapot gereden. De volgende dag afscheid genomen van Ralf en Lilly en daarna door de prachtige verlaten bergen met her en der bananenplantages (en dus stalletjes met rijpe bananen) naar Anamur gereden. In Anamur hebben we het door de Romeinen gebouwde en later door de Selchuken (voorlopers van de Osmanen) geperfectioneerde Playmobielkasteel met 39 torens bekeken. We hebben een paar torens beklommen en ons over de ridderzaal en de 20 cm grote, zonnende hagedissen verbaasd. In de slotgracht zwommen ontelbare waterschildpadden. Toen onze tocht door de bergen (met langsrazende en gevaarlijk inhalende vrachtwagens en bussen) voortgezet en richting Mersin gereden. De publieke opinie t.o.v. George W. Bush heeft zich ten goede veranderd, we bevinden ons dus in het Koerdendeel van Turkije. Bij de grotten van Cehennem zijn we gestopt om de "hemel" en de "hel" te bezichtigen. Dit zijn enorme grotten waarvan de plafonds zijn ingestort. Heel bizar om te zien. De "hel" is 50 m breed en 128! meter diep en volgens de Griekse mythologie heeft hier de draak met 100 koppen gevangen gezeten. Omdat we door de oorlog in Irak nu niet naar Syrie kunnen, gaan we proberen vanuit de Zwarte Zeekust de boot naar Rusland te nemen. Hiervoor moesten we vanuit de zuidkust het Taurusgebergte over om in het binnenland te komen. Na een heftige rit door de bergen en daarna een slechte weg over de volledig kale en lege hoogvlakte, kwamen we in Aksaray aan, een oude karavaanserijstad. Dit is ook weer een stuk echt Turkije. Geen toeristen en overal stalletjes en kraampjes waar van alles en nog wat wordt verkocht. Omdat we vandaag precies een jaar onderweg zijn, zijn we lekker Turks uit gaan eten. Het voelt alsof we net een paar weken weg zijn. Time flies when you're having fun! Als voorloper op het gebied "Cappadocia" zijn we in het dorpje Guzelyurt naar de "Monastry valley" gelopen. Dit deel van het dorp is gedeeltelijk uit de rotsen gehakt waar de mensen nog steeds in wonen met hun ezeltjes, ganzen, naar ons starende kinderen en vrouwen in kleurrijke pofbroeken. De vervolgde Christenen hebben er in de 8e eeuw n. Chr. verborgen kerken uitgehakt. Deze zijn prachtig versierd met kleurrijke fresco's. Een deel van het dorp is volledig ondergronds met allerlei kamertjes, trapjes en omslagruimtes. In Ihlara zijn we twee dagen in de wildromantische Ihlara vallei wezen wandelen. Een rivier kronkelt door deze schitterend mooie vallei. We volgden de oever en kwamen klauterend over rotsblokken langs verschillende verborgen kerken en huizen. De volgende dag zijn we naar Goereme gereden, het centrum van Cappadocia. Dit gebied bestaat uit de allerbizarste, door erosie uitgesleten vulkaansteen-vormen. Pyramides, lange stenen met hoedjes, kegels, kloven, tunnels en grotten. Hier hebben we een week doorgebracht. We hebben overnacht met uitzicht over de prachtige rozenvallei (met stenen die er in de avondzon uitzien als rozen), gewandeld door het national park, geklauterd over de rotsduinen, de prachtige uit rotsen uitgehakte en schitterend beschilderde kathedralen bezocht en een optocht met dans in klederdracht ter ere van de nationale feestdag bijgewoond. Na Kayseri, "center of carpets and kilims" met de allervreselijkste en opdringerigste tapijtverkopers, achter ons te hebben gelaten, zijn we na een lange tocht door het onherbergzame Anatolische hoogland naar Sivas gereden. Hier leven de Turken nog erg traditioneel en hier zou ik wel dagen kunnen blijven. We hebben de oude karavanserij bekeken, een 13e eeuws gebedshuis en een koranschool uit 1371. Overal thee-tjes gedronken, lokale specialiteiten geprobeerd en mensen in hun dagelijkse leven bespied. We zijn verder gereden naar Tokat. Ook dit is een heerlijke oorspronkelijke oude Turkse stad met Osmaanse en Selchukse badhuizen, moskeen en een oud stadsdeel met vakwerkhuizen. Hier word je door de parkeerwachters gewekt met thee aan huis/bus. Vanuit Tokat zijn we naar de zwarte zee kust gereden. Het werd een zware bergtocht door steeds groener wordende bergen met gedeeltelijk slecht wegdek en koeien en ezels op de weg. Na de laatste 1700 meter-pas waren we eindelijk aan de kust. De weg langs de kust ging door kleine vissersdorpjes en we hebben overnacht in een klein haventje vol met bont beschilderde vissersbootjes. s' Avonds hebben we gekeken naar de spelende dolfijnen tot de rode zon in de zee verdween. Ons einddoel voor Turkije hebben we bereikt; Trabzon. Hiervandaan willen we naar Rusland. Het bleek allemaal een beetje langer te duren dan verwacht want de Russische consul hier is vorig jaar vervangen en de nieuwe wil ons geen visum geven. Omdat ons visum voor Turkije afloopt moeten we echter de grens over. Na een paar dagen organiseren, met veel thee-tjes onder de palmen (hier heerst een subtropisch klimaat) besloten we ons Russische visum in Nederland aan te vragen en een korte vakantie in Georgie in te lassen. Omdat we een paar dagen moesten wachten zijn we Trabzon uitgereden en hebben we in het achterland eerst het prachtige Sumela klooster bekeken en de volgende dag in het national park gewandeld. Door de smeltende sneeuw zijn er overal de mooiste stroompjes en watervalletjes. Overnacht hebben we aan een piste met uitzicht over een kloof en daarna hebben we twee dagen uitgerust aan een stroompje waar we elke dag bezoek van de dorpsbewoners kregen. We kregen verse melk en hazelnoten (specialiteit van het gebied) en ze wilden weer alles van ons weten. Terug in Trabzon bleek het Russische visum in Nederland ook een probleem te zijn. We hebben gelukkig een uitnodiging uit Rusland dus eerst maar eens naar Georgie en dan zien we wel weer verder als we terug zijn... Coen Als je wilt, kun je hier klikken om eerst ons verhaal over Georgie te lezen, voor je verder gaat met deel twee van ons Turkije-verslag. Deel 2: Lente (15.05.03 - 30.05.03) Geschreven door: Dorrit Aan de Turkse kant van de Turks-Georgische grens moesten we eerst naar een mobiel ziekenhuis en een verklaring invullen dat we echt geen SARS hadden. Ook moesten we de auto door een sproei-installatie met desinfecterend middel rijden. Hoe dat SARS moet buitenhouden weet ik niet, maar je kunt maar niet voorzichtig genoeg zijn, toch? We waren blij de klok weer 2 uur terug te kunnen zetten; het voelt toch natuurlijker als het van 8 tot 21 uur licht is ipv. van 10 tot 23 uur. We zijn neergestreken op een camping in Hopa, net over de grens, en hebben twee dagen aan de reisverslagen voor de website gewerkt. In Rize, het epicentrum van de Turkse theeproductie, brengen we uren door op het terras van de middeleeuwse burcht, die bovenop een heuvel ligt en prachtig uitzicht biedt over de stad, het strand en de zwarte zee. We drinken liters thee, met afstand de beste thee die ik ooit in mijn leven gedronken heb. Vol verwachting zijn we naar Trabzon gereden, maar daar moesten we een aantal teleurstellingen incasseren: met de uitnodiging uit Rusland, die we via een vriend van Egor in Krasnojarsk konden regelen, was iets misgegaan bij OVIR (de Russische visa authoriteiten). Een nieuwe kan wel aangevraagd worden, maar dat duurt nog meerdere weken. We hadden onze paspoorten naar het visumbureau in Amsterdam gestuurd om voor ons een Russisch visum te regelen. Zij hadden voor EUR 500 wel twee business visa voor drie maanden kunnen regelen, maar konden niet garanderen dat de douaniers ons binnen zouden laten als we geen echte zakenreizigers waren. De regels schijnen wat verscherpt te zijn sinds het uitbrengen van de laatste Lonely Planet. Zonder garantie dat we Rusland ook echt inkomen vinden we het toch wat riskant om van Trabzon de boot naar Sochi (EUR 500 enkele reis) te nemen. Als je dan geweigerd wordt kun je de boot weer terug nemen en heb je EUR 1500 (2x boot + 2 visa) weggegooid! We kunnen eventueel een uitnodiging regelen via een reisbureau in Ankara, maar we moeten het visum wel persoonlijk aanvragen bij de Russische ambassade. Dat betekent dus dat we weer naar Ankara kunnen terugrijden (ca. 1000 km). Er moet dus een nieuwe strategie uitgedacht worden, uiteraard op het stadsterras onder het genot van veel theetjes. We besluiten naar Ankara te gaan en daar te kijken of we een uitnodiging en visum krijgen. We wonen in Trabzon nog een concert van een Osmaanse band (compleet in klederdracht en met middeleeuwse instrumenten) bij ter ere van alweer een nationale Ataturk-gedenkdag en brengen een hele gezellige avond door met een groep jonge Turken die in Trabzon wonen. Dan rijden we in twee dagen richting Ankara. Vlak voor Ankara ligt Hattusas, de hoofdstad van het Hetiterrijk. De Hetiten hebben ca. 4000 jaar geleden een enorm rijk opgebouwd, dat behalve Anatolie (vrijwel heel Turkije) ook een deel van het Midden-Oosten besloeg en aan het oude Egypte grensde. In Alacahoyuk stonden nog wat resten van de stadsmuur, met sphynxen bij de stadspoort en Egyptisch aandoende reliefs op de muur zelf. In Hattusas hebben we een koningsgraf bekeken met hele rijen goden in de grafmuren gebeiteld. Bovendien hebben we de stadsmuur beklommen, die er van buitenaf uitzag als een gigantische pyramide. De stad moet in zijn hoogtijdagen een onineembare vesting geweest zijn. Ook hier trekken vooral de stadspoorten de aandacht: enorme sphynxen, leeuwen en krijgers uit steen staan aan weerszijde van de poort opgesteld. We worden belaagd door wel 60 of meer schoolkinderen die allemaal hun drie zinnen Engels op ons loslaten: what is your name, where are you from, how old are you. Eén jochie was blond en werd door de anderen "yellow Mehmet" genoemd. Schattig. In Ankara heb ik mijn ogen uitgekeken: wat een moderne stad en wat een moderne mensen. Hoofddoeken zijn hier een uitzondering, naveltruitjes en blote benen niet. We brengen een hele dag door met het zoeken naar een reisbureau dat gespecialiseerd is in Ruslandreizen en als we dat eindelijk vinden, blijkt dat Rusland de regels inderdaad erg heeft aangescherpt en het eigenlijk allemaal maar erg moeilijk en duur is. We krijgen er een beetje genoeg van. `s Avonds gezellig op een terrasje thee geleut met een Turk die bromium (belangrijke grondstof voor nucleaire installaties die vrijwel alleen in Turkse bodem te vinden is) naar landen als Iran en Japan exporteert. We bekijken de highlights van Ankara: het gigantisch grote Ataturk-mausoleum annex museum voor de 80-jarige Turkse republiek. Voor de ingang staan meer dan 30 touringcars en binnen wemelt het echt van de schoolkinderen. Indrukwekkend is de panorama-Mesdag-achtige tentoonstelling van de slag om Gallipoli (1915/16) en de oorlog tegen de Grieken (20er jaren). Ook het Hetiten-museum (Museum for Anatolian cultures) is prachtig, met schitterende kunst uit de tijd van het Hetiterrijk en zelfs uit de steentijd, 9000 jaar geleden! We raken bij de ingang aan de praat met twee oudere Duitse dames, die al 35 jaar hier wonen en brengen een hele gezellige middag met ze door in allerlei theehuisjes in de middeleeuwse wijk van Ankara. De wijk ziet eruit als Tokat, vol Fachwerkhuisjes in allerlei kleuren, smalle keienstraatjes waar schapenwol te drogen hangt en starende kinderen. Ik bel mijn moeder, ze is net geopereerd aan een hernia en alles lijkt goed gegaan te zijn. Gelukkig! Ik hoop dat ze snel weer gewoon kan lopen. We besluiten Rusland voorlopig te laten voor wat het is. We houden de optie open via Egor`s vriend in Krasnojarsk een business uitnodiging te krijgen maar omdat dat nog wel even kan duren gaan we eerst naar Syrie en Jordanie, daar zijn de gemoederen intussen weer een beetje bedaard nu de Irak-"oorlog" voorbij is. We halen een uitnodiging bij de Syrische ambassade in Ankara (duurt een dag, kost 35 euro p.p. plus 15 euro voor een "letter of recommendation" van de Nederlandse ambassade) en gaan op weg naar het zuiden. Onderweg passeren we Tuz Golu, een 1500 km² groot zoutmeer, waarvan de oever bestaat uit een metersbrede en -dikke witte en roze zoutlaag. Een prachtig voorproefje op de dode zee! In Payas (net boven de Syrische grens) bekijken we een mooi bewaard gebleven karavaanstation uit de Middeleeuwen. De nacht wordt een beproeving: het is vreselijk broeierig en benauwd en het wemelt van de muggen. Halverwege de nacht steekt een gigantische zandstorm op, waardoor de lucht helemaal geel wordt en alles in de bus onder een laag stof komt te zitten, hoewel alle deuren en ramen dicht zijn. Ook 's ochtends is de lucht nog helemaal bruin-geel, tot het begint te regenen: dikke bruine modderdruppels! Bah. Het laatste station in Turkije voor we de Syrische grens overgaan is Antakya: een schattig Ottomaans stadje met een mooi museum vol Romeinse mozaieken. De weg naar de grens gaat door een prachtig gebied met Mediterrane begroeiing, dat doet denken aan zuid-Griekenland. Kennelijk is er niet zoveel verkeer via de grenspost die wij nemen, want de asfaltweg wordt steeds smaller, verandert in een stofpiste en dan in een modderpoel. Maar niets wat onze LT niet aankan en tegen de middag staan we (als enige) aan de grens. Dorrit Als je wilt, kun je hier klikken om eerst ons verhaal over Syrie (en Jordanie) te lezen, voor je verder gaat met deel drie van ons Turkije-verslag. Deel 3: Zomer (18.07.03 - 02.09.03) Geschreven door: Coen Alweer een keertje in Turkije, dit keer vanuit Syrie. Voor de eerste keer in Turkije bakhshis betaald (6 EUR) zodat ze de auto niet zouden doorzoeken. In Antakya hebben we bij een professionele Volkswagengarage een reparatie laten doorvoeren. Het zou 5 dagen duren voor de onderdelen er zouden zijn. Nadat we in de autowijk weer eens een band hadden laten repareren, rijden we door naar het badplaatsje Samandag waar we de 5 dagen willen doorbrengen. Een echte Turkse badplaats met barretjes, restaurants en Turkse muziek. Het is hier alleen zo vreselijk warm en vochtig dat we na een dag besluiten de koelte van Belen op 800 meter hoogte op te zoeken. We stranden bij een Shell station met een prachtig stuk grond eromheen. We mogen douche, toilet en stroom gebruiken, alles voor niets. Het word een hele leuke midweek in een Shell-tankstation-biotoop. Met Ahmet en Leyla drinken we veel thee en krijgen te eten, we voeren de zwerfhonden, we zitten s'avonds aan de waterpijp met Bulgaarse vrachtwagenchauffeurs en we worden door Leyla voor een Turkse bruiloft uitgenodigt. We feesten mee en overnachten in het dorpje (waar ze s'avonds met een tankwagen pesticide in de straten spuiten om de malariamuggen uit te roeien). Met een grote bak kaas, olijven en tomaat in ons handen gedrukt nemen we met moeite afscheid en rijden terug naar Antakya. De auto werd gerepareerd en als alles toch open ligt worden meteen de distributieriemen vervangen. Het oorspronkelijke probleem was alleen niet opgelost. We maken flink ruzie en betalen ze alleen de onderdelen. Om onze visa voor Iran, Pakistan en India te halen moeten we naar Ankara. Omdat ons Cappadocie zo goed bevallen was de vorige keer, besluiten we hier onderweg naar Ankara nog een paar daagjes door te brengen. In Ortahisar staan we op een fantastische, goedkope, nieuwe camping (Kaya) en Dorrit draait (voor de 1e keer in lange tijd) 9 wassen. In Goreme heerlijk gewandeld en een paar dagen op een prachtige plek alleen op een berg met uitzicht over het prachtige Cappadocie-landschap midden tussen de zandsteenkegels gekampeerd. In Ankara aangekomen vragen we onze visa aan en om de 10 dagen wachttijd te overbruggen rijden we naar een national park ten noorden van Ankara. We stuiteren over hobbelige zandpaden tot diep in het bos en staan heel romantisch aan een rivierstroompje met grote bemoste keien en veel everzwijnen (die lust hier niemand ;-) Hier veel gewandeld, ge-bbq-d en gekampvuurd. Nadat we het - na twee dagen en nachten met enorme plensbuien en de daardoor ontstane modderrivier op de plaats waar eerst het zandpad was - al hadden opgegeven nog op tijd uit het bos te komen, ging gelukkig uiteindelijk de zon weer schijnen (gelukkig zoals altijd) en konden we naar Ankara terug. Hier hebben we al onze visa opgehaald en zijn na 5 dagen rondrennen en lekker eten en waterpijp roken op de gezellige terrasjes van Ankara in twee dagen naar Trabzon gereden. In Trabzon zijn we 4 dagen gebleven en hebben veel tijd met onze vriend Suleyman en zijn kornuiten doorgebracht. Vanuit Trabzon zijn we vervolgens door de bergen naar Erzurum gereden. Het eerste deel door de schitterende groene Schwarzwald-heuvels met kleine dorpjes, grasgroene weides en kronkelende stroompjes. Het tweede deel door het oostelijke deel van Turkije met ruige bergen afgewisseld door kleine dorpjes met lemen huisjes en blikken daken. Het laatste traject naar het Van meer gereden. Dit is het echte Kurdistan met arme mensen en overal koeie- en geitehoeders. Het Van meer is prachtig en heeft verschillende gezichten: In het oostelijke deel is het water mooi diepblauw en omgeven door gele dorre bergen. In het zuiden is het water Caribisch lichtblauw en zijn de oevers vruchtbaar en groen. In de stad Van bekijken we de citadel en slenteren door het centrum. Na twee gezellige daagjes op de camping met Ingo en Renate uit Duitsland rijden we naar Ahtamar Adase waar we met een bootje een Armeense kerkruine, prachtig gelegen op een rots in het Van meer, hebben bezocht. De volgende dag naar de vulkaan Nemrud Dagi gereden. Over een slingerend asfaltpaadje steil de wand van de vulkaan omhoog tot we bovenaan stonden. Het uitzicht op de gigantische krater met twee vulkaanmeren erin was fantastisch. Via een slingerend zandpad de krater ingereden tot we op een prachtige plek kwamen met uitzicht over het grote, diepblauwe kratermeer omgeven door steile kraterwanden. Hier kamperen we drie dagen en genieten van dit natuurspektakel. Toen er de laatste dag echter een Kurdische familie met hun Kalashnikov naast onze auto kwamen oefenen met schieten, sliepen we toch niet meer zo prettig. De volgende dag rijden we via een rotsweggetje naar het kleine lichtgroene kratermeer met zijn warme bronnen en blijven hier nog een dagje op een soort camping. We bekijken een ijsgrot (vulkaanactiviteit) en rijden dan de vulkaan weer uit. Het volgende lange traject met veel politiecontroles gaat naar Dogubayazit aan de Iraanse grens. Ongeveer 40 km van Van vandaan bekijken we een mooie waterval en picknicken met 3 agenten in burger. De route was erg mooi, woest vulkaanlandschap met grillige heuvels en de dalen gevuld met gestolde zwarte lavastromen. Op sommige plaatsen leek het alsof de lava direct uit de bodem was gekomen. Hier hadden ze een paar goeie scenes voor "Lord of the Rings" op kunnen opnemen. De bewoners van de dorpjes gebruiken heel praktisch de lava om hun huisjes mee te bouwen. In Dogubayazit zijn we naar de overlanders-camping Murat gegaan. Hier hebben we een paar fantastische dagen met Kristof, Julie en hun twee dochtertjes uit Belgie en Johan en Alex uit Singapore doorgebracht. De Belgische familie kwam net uit India terug (ook met een Volkswagen LT!) en ze hebben ons een schat aan waardevolle informatie gegeven. Kristof lag met malaria in bed maar na wat medicijnen ging het al beter met hem. We hebben ge-bbq-d en de Ishak Pasha saray, de overnachtingsplaats voor de karavanen op de zijderoute, van Dogubayazit bekeken. Een indrukwekkend bouwwerk in Islamitische reliefstijl met schitterende zuilenvertrekken. Kortom, een paar fijne reizigers-dagen voor we naar Iran vertrokken. Coen   Embassy links   Language     Foreign embassies in Holland and Dutch embassies abroad   Foreign embassies in Germany and German embassies abroad   Foreign embassies in Britain and British embassies abroad   General links   Language     Lonely Planet World Guide: Turkey   MyTravelGuide - Turkey   Dangerfinder - Kurdistan   Dangerfinder - Turkey   Official Turkey site   Turkish Daily News   Transportation in Turkey		Onze top 6: 1. Pamukkale 2. Cappadocie 3. Yalova 4. Dalyan 5. Tokat 6. Istanbul TIP Diesel kan in Turkije van erg slechte kwaliteit zijn en is soms zelfs aangelengd met olie of water. Hierdoor kan een nagelend geluid in je motor ontstaan. Je kunt deze effecten verminderen door niet op het land maar in de stad te tanken. TIP In Trabzon kun je op het moment geen visum voor Rusland meer krijgen. Je krijgt er echter wel binnen een week een een-maands visum voor Iran voor slechts US$ 16! Georgische visa heb je al binnen vijf minuten in Trabzon, voor US$ 70 (twee weken). TIP Aan de weg tussen Belen en Antakya, net ten zuiden van Belen, kun je achter het Shell station fantastisch kamperen en eten. Gratis en de mensen zijn er ongelofelijk vriendelijk. TIP Camping Kaya in Ortahisar: mooi en nieuw met zwembad en nieuw sanitair, midden in Cappadocie! TIP De Nederlandse ambassade in Ankara is verhuisd naar het zuiden van de stad. Vraag bij de tourist info naar het nieuwe adres.