 |
 |
|
Onze route:
08.05.03 - 09.05.03:
Batumi
10.05.03 - 12.05.03:
Kobuleti
13.05.03 - 14.05.03:
Batumi
|
|
|
|
| Georgie |
|
|
|
|
|
|
Op deze pagina beschrijven we onze ervaringen in Georgie.
Naast ons reisverslag vind je hier een aantal links naar informatieve sites,
variërend van algemene informatie tot de adressen van de ambassades.
Georgie: Problem, strab, dollar, vodka en champagne.
Geschreven door: Dorrit
De afgelopen week hebben we in Trabzon nog driftig op het internet en in reisbureaus gezocht naar informatie over Georgie, maar de opbrengst was hooguit mager te noemen. Niet zo goed geinformeerd vertrekken we dus richting de Turks- Georgische grens bij Sarp (aan de zwarte zee), berucht om zijn hebberige douaniers. Bij de Turkse grens viel ons op dat alle douaniers mondkapjes ophadden vanwege eventuele SARS-besmettingen. Turkije doet goed zijn best om SARS buiten de deur te houden.
Aan de Georgische kant begon de pret al bij het eerste loket: 16 US$ voor het bekijken van onze paspoorten, anders kregen we ze niet terug. We vroegen om een bon en kregen die ook, maar zonder bedrag zagen we achteraf. De tweede ronde ging in bij het inspecteren van de camper: 20 US$ "present". Een CD was ook goed. Ik heb net zo lang "gezocht" naar een geschikte CD tot ze geen zin meer hadden om te wachten en ons zonder betalen doorlieten. Onder het betalen van de "road tax" van 65 US$ kwamen we echter niet uit. Toen we later de toestand van de Georgische wegen zagen begrepen we dat dit bedrag ondanks de officiele bon (met bedrag) toch vooral ten goede kwam aan de weg naar de zak van de ontvangende autoriteiten. Alles bij elkaar (incl. visum) 230 US$ voor twee weken!
Op weg naar Batumi, eens een van de betere Soviet-badplaatsen, moesten we behalve de diepe gaten ook verschillende koeien ontwijken, die op de weg in de zon lagen te bakken. Veel tegenstrijdige indrukken: behalve mooie vrijstaande villa's met grote groene tuinen ook vreselijk verloederde flatblokken uit de Soviettijd. Elke halve kilometer was er een politiepost en allemaal hielden ze ons aan. De laatste beweerde dat we door rood gereden waren en vroeg 50 US$. Bij het horen van de woorden "chef" en "consul" liet hij het echter zitten.
Ook in Batumi weer veel tegenstellingen: hele wijken vol met vervallen oude Sovietflats, maar ook brede promenades, lanen vol oude bomen en 19e eeuwse herenhuizen zoals je ze in Scheveningen of Heidelberg vindt. Manke en zieke zwerfkatten, die samen met de kippen tussen het vuilnis scharrelen, maar ook prachtige groene en schone parken langs het strand. Ook wat auto's betreft lijkt de middenklasse te ontbreken: er rijden alleen ouroude Lada's of splinternieuwe Mercedessen, BMW's en Audi's met geblindeerde ruiten, allemaal vers "geimporteerd" uit Duitsland (de Duitse kentekens zitten er gewoon nog op) voor de Georgische elite.
Behalve al deze nieuwe indrukken moeten we ook erg wennen aan het Georgische alfabet (lijkt op Hindi) en aan het feit dat het hier 2 uur later is dan in het 15 km verderop gelegen Turkije. Het wordt hier dus pas om 9 uur licht en om 23 uur donker.
De volgende dag een beetje door Batumi geslenterd en veel op bankjes en terrasjes doorgebracht. In het park een MiG-straaljager bekeken, die daar bij wijze van standbeeld stond en daarna een Soviet-aquarium uit 1960 met 50 cm grote piranhas bezocht. We vroegen nog of we ons ergens konden verzekeren (WA), maar dat kon hier in Georgie niet en deed ook niemand. Okee... rijden we dus onverzekerd rond. Bij een ongeluk moet je toch meteen in dollars betalen.
In de parken en op de boulevards lopen overal oude vrouwtjes op veel te kleine slippers en verkopen zonnebloempitten en sigaretten per stuk. Op de bankjes zitten mannen met elkaar te schaken, muziek schalt uit een 60er jaren betonnen Soviet-luidspreker, die de vorm heeft van een lier. Het lijkt wel een James Bond decor. Heerlijke shashlik gegeten na drie maanden varkensvlees-onthouding in Turkije.
Later op de avond nog een voorstelling ter ere van 9 mei (de overwinning van de Sovietunie op Nazi-Duitsland) bijgewoond, waar kinderen in de allermooiste traditionele Georgische kostuums bizarre dansen opvoerden, ten dele zelfs op hun knieen!
Op 10 mei wilden we wat verder Georgie in, en dat hebben we geweten. We zijn van Batumi langs de kust naar het 25 km verderop gelegen Kobuleti gereden en hebben daar ca. 4 uur over gedaan. Elke halve kilometer stond er weer een politiepost, en elke keer waren we weer aan de beurt. En dit keer waren ze echt erg. De eerste beweerde dat we onze reserveband niet voorin mochten hebben. "Problem!" "Strab!" 80 lari (= 80 gulden) wilde hij hebben. Hij begon zelfs al een officiele bon in te vullen. Bij beter kijken bleek het een zelfgemaakte kopie van een officieel bonnenboekje te zijn. We hebben geweigerd ook maar een cent te betalen en hebben gedreigd met chef en consul. In plaats van ons door te laten rijden begon hij tegen ons te schreeuwen. Ik heb teruggeschreeuwd en dat leek te werken. Na een kwartier ging de "strab" omlaag naar 20 US$, daarna naar 2 US$ en tenslotte naar onze halfvolle fles oude fanta. Nou, die mag hij graag hebben! Na een half uur konden we dan eindelijk doorrijden, alleen om een halve kilometer verderop weer bij de volgende te stranden. Die vond het een "problem" dat Coen een baard en snor had die niet op zijn rijbewijsfoto stonden. "Strab". Nix strab. We zijn gewoon blijven staan tot ze er genoeg van kregen en ons doorlieten. Ze zwaaiden ons zelfs nog uit. Het lijkt wel alsof ze respect voor je hebben als je niet betaalt.
Helaas waren we een halve kilometer verderop weer aan de beurt. "Waar was onze deklaratsia?". Hoezo? Hadden we wat aan moeten geven bij de grens? We deden of we niets begrepen en ze toverden een voorbeeld-deklaratsia in het Cyrillisch te voorschijn. Als we die niet hadden was er een "problem" en moesten we "strab" betalen. 200 US$ dit keer. De prijzen stijgen. Blufpoker gespeeld en geroepen dat zo'n deklaratsia voor Rusland was en niet voor hier (helaas wisten we dat niet zeker) en dat we chef en consul zouden inschakelen als we ons paspoort niet zouden terugkrijgen. Weer een hoop geschreeuw van beide kanten en er was weer een half uur verstreken voor we aan de volgende halve kilometer-etappe konden beginnen. Enzovoorts enzovoorts. Een enerverend dagje.
In het kustplaatsje Kobuleti, vol met villa's en geblindeerde Mercedes 500's bouwjaar 2002 hebben we een veilige plek gevonden in de tuin van een voormalige theehandelaar uit de Soviet-tijd. Hij liet ons zijn enorme huis zien, vol marmeren trappen en berenvellen op de parketvloeren. Bovendien nodigde hij ons uit voor een glas champagne in zijn tuin en vertelde over de Breshnev-tijden, toen de wereld nog in orde en de Sovietunie nog groot was. Op straat ging de James Bondfilm gewoon door: een Georgische begrafenisstoet trok voorbij, compleet met open kist (het lijk was bedekt met een zilverkleurige satijnen laken) en luidkeels huilende weduwe. De kist werd in een vrachtwagen met open achterdeur geladen en bij het wegrijden werden bloemen over de weg gestrooid.
Op de terugweg van de markt in het centrum (waar de varkens en koeien over de stoffige weg lopen en het afval vreten) werden we nog lastig gevallen door een straalbezopen politieagent, die onze paspoorten wilde zien en agressief begon te worden toen hij ze niet direct kreeg. Gelukkig haalde zijn nog min of meer nuchtere collega hem weer weg...
Een paar daagjes bij Anzor, de theehandelaar, gebleven en naar het strand geweest. Gezellig met hem brandy en champagne gedronken en gitaar gespeeld 's avonds, hij leek het erg gezellig te vinden dat we er waren. Nog een lange wandeling over de boulevard gemaakt, maar dat was niets om vrolijk van te worden. Het zag eruit alsof er gevochten was: afgebrande villa's, een kapotgeschoten pier en een afbrokkelende boulevard gaven de indruk dat het hier ooit een mondaine badplaats moet zijn geweest, maar de burgeroorlog hier een nogal abrupt einde aan had gemaakt. Onderweg werden we aangesproken door een groep jongeren, die in het park aan het picknicken waren. We moesten vodka met ze drinken en de Georgische specialiteiten proeven die ze bij zich hadden. Heel gezellig; we zijn 3 uur blijven zitten, toen moesten ze helaas terug naar huis rijden.
Oorspronkelijk wilden we naar de 400 km verderop gelegen hoofdstad T'bilisi (Tiflis) rijden, maar als je 4 uur over 25 km doet, haal je de 800 km heen en terug niet binnen een visum van twee weken.
We besluiten dus maar terug naar Batumi te gaan en daar nog een dagje te blijven voor we weer naar Turkije terug gaan.
Terug naar Batumi hadden we meer mazzel met de politie en we konden redelijk doorrijden. Misschien hadden we de vorige keer niet op zaterdagochtend moeten gaan rijden, toen ze allemaal een vodka-sponsor voor de zaterdagavond zochten... (we hoorden later dat de politie al maanden geen loon meer had gehad, wat een hoop verklaarde)
In Batumi hadden we nog meer heerlijke shashlik en hebben nog lekker bijgebruind op het strand.
Terug bij de grens werd er weer bij elk hokje geld verlangd, gelukkig worden we geholpen door een aardige Georgier, waardoor de douaniers niet al te lang aandringen.
We moesten dit keer inderdaad een deklaratsia invullen, vooral over hoeveel cash we bij ons hadden. We namen het risico en hebben alleen de beetjes in onze portemonnee opgegeven, achteraf las ik dat ze niet gedeclareerde cash mogen confisceren. Gelukkig hebben ze de bus niet doorzocht of gecontroleerd of we bij het binnengaan van Georgie wel ook een deklaratsia hadden ingevuld...
Onze indruk van Georgie: het is een prachtig land met vriendelijke mensen, maar erg arm en het best te bezoeken zonder je eigen auto.
Dorrit
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Geef de Georgische politie altijd je internationale rijbewijs en je internationale kentekenpapieren, nooit de originelen.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Voor meer informatie over formaliteiten en grensovergangen, klik hier
|
|
|
|
|
|
|
|
;)
;)
;)
;)
;)
;)
