 |
Geschreven door: Coen
Met dit reisverslag vervolgen we onze reis. Ik moet beginnen met een excuus voor het jullie zo lang laten wachten op deze voortzetting.
We hadden tegen het einde van onze vorige trip nogal abrupt besloten snel naar huis te rijden omdat Dorrit's oma 95 werd, mijn zus ging trouwen en omdat de nodige paperassen al een tijdje waren afgelopen. De 2 ½ jaar zaten er ook alweer bijna op.
De maanden juli en augustus hebben we afwisselend in Nederland en Duitsland doorgebracht met familie en vrienden. Het was heerlijk weer thuis te zijn, verwend te worden en met de meeste vrienden en familieleden weer bij te kunnen kletsen.
Tegelijkertijd hadden we aardig wat administratief werk te verrichten voor de voortzetting van onze reis naar het Amerikaanse continent, te beginnen met Zuid Amerika.
Inmiddels zitten we alweer lang en breed in Uruguay, waren we 2 weken in Argentinie en zijn we net terug uit Brazilie.
Wat hieraan vooraf ging zal ik jullie beschrijven.
Zoals eerder aangekondigd hebben we besloten vanuit Nepal niet naar Zuidoost-Azie en China te gaan, maar daarvoor een nieuwe reis te gaan maken. Van de vele mogelijke bestemmingen kozen we uiteindelijk voor het Amerikaanse continent. Omdat we ook deze reis met camper wilden maken, moesten we een mogelijkheid vinden de auto naar Zuid Amerika te verschepen. Dit bleek mogelijk met Grimaldi Lines, een vrachtschip maatschappij die passagiers meeneemt. Ik zou met de auto mee op de boot reizen en Dorrit zou er met de honden achteraan komen vliegen, omdat honden op de boot niet waren toegestaan.
Op 12 september 2004 reed ik samen met Marcel (een Nederlander die op het internet een advertentie had gezet omdat hij iemand zocht om een cabine mee te delen) naar de haven van Antwerpen. Onze auto's leken net stipjes vergeleken met onze gigantische boot, de "Grande Francia", waar ze voor geparkeerd stonden. We bekeken de boot en onze gezamenlijke kamer, waar we als twee onbekenden de komende 5 weken zouden gaan doorbrengen. Ik werd uitgezwaaid door mijn familie, Dorrit's familie en natuurlijk Dorrit, met wie ik bijna 3 jaar lang 24 uur per dag samen was geweest. Nu moesten we het 5 weken lang zonder elkaar doen.
De eerste avond hebben Marcel en ik ingeluid met een fles champagne die ik van Roos en Roel had gekregen. Nadat we in de koelkast ook nog rode wijn hadden gevonden werden we door de 1e officier streng toegesproken omdat tafelvoetbal spelen om half 3 s'nachts toch echt te veel herrie maakt.
De eerste dagen vlogen om. Het eten was een hoogtepunt en brak de dag. Om 8 uur ontbijt, om 12 uur middageten met een fantastisch 4 gangen menu (Italiaanse kok, hoera) en s'avonds om 6 uur nog zo'n fantastisch menu met vlees en vis. 1 keer per week was er aan dek een bbq voor de hele bemanning.
De eerstvolgende haven was Le Havre, de tweede Bilbao in Spanje. Hier mochten we van boord. In de havens was het interessant te zien wat een enorm bedrijf zo'n schip eigenlijk is. Containers eruit en erin, auto's en vrachtwagen eruit en erin, etc. De avonden brachten we door met lezen, dvd's kijken en "snuitjes" drinken.
Overdag zaten we op het dek in de ligstoelen en vlogen de dagen om met koffie drinken, kletsen, lezen, gitaarspelen en kijken naar wat er om ons heen gebeurde zoals enorme scholen dolfijnen die met de boot meezwommen.
Voor de kust van Casablanca moesten we 3 dagen wachten maar eindelijk konden we de haven in en mochten we van boord. Nadat we eerst een Marokkaanse mintthee hadden gedronken zijn we over de bazaar geslenterd en hebben we een beetje Marokko in ons op genomen. s'Avonds probeerden verschillende mensen illegaal aan boord te komen. Ze werden er door de politie met stokken weer vanaf geslagen. Die arme mensen dachten dat we naar Europa gingen. Helaas, de volgende haven was Dakar in Senegal.
Ook hier konden we een paar uurtjes van boord en het was erg interessant een vleugje West Afrika op te kunnen snuiven. Datzelfde gold voor de volgende haven, Banjul in Gambia. Ook hier zijn de mensen erg mooi, lang en sierlijk. Vrouwen met gekleurde jurken en gewikkelde hoofddeksels vullen de straten die mij qua levendigheid een beetje aan India deden denken.
Hier zou ik nog wel eens terug willen komen...
Vanuit Banjul gingen we in 7 dagen de oceaan over. Ook deze dagen gingen snel voorbij met natuurlijk eten, muziek luisteren, sporten in de fitnessruimte en Spaans leren. s'Avonds voor het slapen gaan nog een kijkje op de brug om snelheid, positie en geplande aankomst in de volgende haven te controleren.
Het passeren van de evenaar hebben we met goede whisky gevierd. Twee dagen erna was er land in zicht: Brazilie.
De blik op de kust met het witte zandstrand en de haven, daarachter het diepgroene oerwoud en in de verte de blauw-grijze heuvels was zo mooi dat ik er kippenvel van kreeg. Dit plaatje werd geperfectioneerd door de tientallen walvissen die we voor de Braziliaanse kust hebben gezien.
In Vitoria mochten we van boord en zijn we naar het centrum gegaan. Na een paar mails te hebben gestuurd zijn we naar het strand gelopen en hebben we met 25° C onder palmbomen en een heldere sterrenhemel een biertje gedronken. South America, here we come!
De volgende nacht waren we in Rio de Janeiro en de dag erop zijn we in Santos van boord gegaan. Met Marcel's Braziliaanse vriend Werner en diens vriendin Chris hebben we een leuke dag doorgebracht.
De laatste loodjes waren het zwaarst maar nadat we eerst via Zarate zijn gevaren, zagen we dan na 36 dagen eindelijk de wolkenkrabbers van Buenos Aires. Helaas was het waterpeil van de Rio de la Plata zo laag dat we nog anderhalve dag voor de ingang van de haven hebben liggen wachten tot we konden aanleggen. Wat een tantaluskwelling!
Maar daarna eindelijk het weerzien met Dorrit en de honden, die op de kade al op me stonden te wachten. Geen van ons is veranderd. Toch?
Coen
***********************************************************************
...ondertussen...
Geschreven door: Dorrit
Omdat Coen's schip twee weken te laat aankwam en ik mijn vlucht niet meer om kon boeken (tenzij we opnieuw betaalden) moest ik voor die twee weken een hotel in Buenos Aires te zoeken. Het Garden House in San Telmo (een van de meest kleurrijke buurten van Buenos Aires) was bereid de honden te accepteren, dus daar werd geboekt.
We hadden van anderen gehoord dat Europese luchtvaartmaatschappijen 1000 Euro of meer per hond rekenen en erg moeilijk doen. Amerikaanse maatschappijen hebben echter veel meer ervaring met dergelijke dingen en United Airlines nam de honden mee van Amsterdam via Washington naar Buenos Aires voor slechts 180 Euro per hond, en mij voor 780 Euro.
Ik werd uitgezwaaid door de familie op een regenachtig Schiphol. Onderweg werd het beter en ik heb heel wat mooie uitzichten gezien vanuit de lucht. Groenland is geweldig mooi; de kust bestaat uit donkerbruine bergen die deels bedekt zijn met sneeuw en het binnenland is een eindeloze, spierwitte sneeuwvlakte. Ijsschotsen drijven voor de kust en overal zijn vogels. Ook Canada kan ik lange tijd bewonderen voor het bewolkt raakt: eindeloze donkergroene wouden, onderbroken door donkerblauwe meren en rivieren en af en toe een stukje feloranje loofwoud. Het is tenslotte herfst.
Op het vliegveld van Washington is het stressen geblazen, want ik mag de honden niet uit hun boxen halen. Daar zitten ze echter al 13 uur in zonder eten, drinken of uitlaten! En vooral moeten ze er nog eens 13 uur of langer inzitten tijdens de volgende vlucht! Ik doe zielig en de douane krijgt medelijden, ik mag eruit en op die ene vierkante meter gras voor het vliegveld met ze heen en weer lopen.
Tijdens de vlucht naar Buenos Aires genoten van een spectaculaire zonsopgang boven de wolken (die helemaal vuurrood worden) en van de hoogste pieken van de Andes, die door het wolkendek heen komen prikken.
Buenos Aires doet op het eerste gezicht aan als een mix van Athene en Boekarest; een beetje vergane glorie, mooie maar afbladderende 19e eeuwse gebouwen en een onophoudelijke stroom verkeer die door de smalle straatjes giert. Vooral de buschauffeurs wanen zich ware Michael Schumachers.
Het hostel is schoon en gezellig, en het personeel is erg aardig. Op zaterdagavond organiseren ze BBQ's met veel Argentijns vlees en wijn waar iedereen heengaat. Erg gezellig en het gaat de hele nacht door :o)
Ik besteed het merendeel van deze twee weken met rondlopen (met de honden) door Buenos Aires en bekijk alles wat er zo te bekijken is. Ik maak de fout lopend naar de in de reisgids als kleurrijkste havenbuurt van Buenos Aires afgeschilderde wijk La Boca te lopen. Op de foto's zie je mooie huisjes in felle kleuren geschilderd en tango dansende mensen op straat, bovendien stalletjes met touristenprullen en restaurantjes. Dat blijken precies twee straatjes te zijn, de rest is een beetje een achterbuurt.
De huizen zijn erg vervallen, soms niet meer dan een oude gevel met erachter golfplaten hutten. Op roestige balkonnetjes hangen magere, afgeleefde vrouwen voddige dekens en afgedragen kleren te drogen. Dronkelappen wankelen over straat tussen de schurftige straathonden en het vuilnis.
Dit is absoluut niet wat ik van Buenos Aires of Argentinie had verwacht!
Heel wat anders is de zondagsmarkt op de Plaza Dorrega en La Defensa, waar antiek wordt verkocht en tango op straat wordt gedanst. Ik liep door naar het Congresgebouw en probeerde de leuzen te lezen die op het monument ervoor gespoten zijn. Het zijn aanklachten tegen het militaire regime van Jorge Videla en het "verdwijnen" van massa's mensen. Ook nu nog demonstreren mensen vrijwel dagelijks in de stad. Ik zag een groep gepensioneerden (!) die met verfspuiten leuzen op de bankgebouwen spoten en met een luidspreker dingen omriepen. De politie stond erbij en keek ernaar, de passanten bleven niet eens staan. Toen deze oude mensen naar het volgende bankgebouw liepen, ging de bank weer gewoon open en begon het personeel vlijtig schoon te maken. Ik vroeg iemand waar het om ging, hij vertelde me dat de pensioenen gehalveerd zouden worden tot onder het bestaansminimum en de mensen daarom de straat op waren gegaan.
Veel tijd heb ik doorgebracht met Noemi, een vriendin van Marcel uit Brazilie, die met een Argentijn (Sergio) is getrouwd en nu hier woont. Het was erg gezellig met haar en we hebben heel wat afgelopen door de stad. Ook de BBQ bij Sergio's familie was erg gezellig. Interessant was de video n.a.v. de 15e verjaardag van Sergio's nichtje. Dat wordt hier in Zuid-Amerika gevierd alsof het een bruiloft is, compleet met bruidsjurk, galadiner en feest voor zeker 100 man. Het blijkt een oude traditie te zijn, vroeger "debuteerde" een meisje als ze 15 werd en moest ze natuurlijk zo aantrekkelijk mogelijk worden voorgesteld aan het huwbare manvolk.
Met Corine en Anne-Jeroen uit Amsterdam, die ik in het hostel heb leren kennen, ben ik regelmatig in San Telmo gaan eten en bieren en zo waren de twee weken toch sneller om dan gedacht. Na een hele dag op de kade te hebben gewacht, waren we blij Coen weer te zien.
De reis kan beginnen!
Dorrit
|
 |
|
|
|
VERSCHEPEN |
|
|
Je camper mee als handbagage bij Grimaldi kost:
EUR 1200 (p.p.)
EUR 1100 (auto)
Boeken kun je bij:
Hamburg Sued
(Duitsland)
Hamish Jamieson
(Nieuw Zeeland)
Jamieson Marketing Ltd, Napier, NZ is EUR 400 goedkoper dan Hamburg Sued.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
VLIEGEN |
|
|
United Airlines rekent EUR 180 voor middelgrote tot grote honden.
Lufthansa, KLM en Swiss Air rekenen overgewichtstarief, wat met boxgewicht snel kan
oplopen tot EUR 1000 per hond.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
BUENOS AIRES |
|
|
Een goed hostel in BA:
Garden House Hostel
Av. San Juan 1271
San Telmo
Buenos Aires
0054-11-43031824
www.gardenhouseba.com.ar
|
|
|
|
|
|
|
|
