 |
 |
|
Onze route - I:
02.09.03:
Bazargan
03.09.03 - 07.09.03:
Tabriz
08.09.03:
Zanjan
09.09.03:
Soltaniye
Qazvin
Saveh
10.09.03 - 11.09.03:
Kashan
12.09.03:
Abyaneh
13.09.03 - 17.09.03:
Esfahan
18.09.03 - 20.09.03:
Yazd
21.09.03 - 23.09.03:
Kerman
24.09.03:
Mahan
25.09.03 - 27.09.03:
Bam
28.09.03:
Mirjaveh
29.09.03:
Taftan (Pakistan)
Onze route - II:
14.05.04 - 15.05.04:
Kerman
16.05.04:
Yazd
17.05.04:
Kashan
18.05.04 - 21.05.04:
Kelardasht
22.05.04:
Ramsar
Lahijan
Amir Bakandeh
23.05.04:
Bandar-e-Anzali
24.05.04:
Masuleh
25.05.04 - 26.05.04:
Tabriz
|
|
|
|
| Iran |
|
|
|
|
|
|
Op deze pagina beschrijven we onze ervaringen in Iran.
Naast ons reisverslag vind je hier een aantal links naar informatieve sites,
variërend van algemene informatie tot de adressen van de ambassades.
Inhoud:
Deel 1: 2003 (02.09.03 - 29.09.03)
Deel 2: 2004 (14.05.04 - 26.05.04)
Deel 1: 2003 (02.09.03 - 29.09.03)
Geschreven door: Coen
s' Morgens vroeg naar de grens gereden en met afschuw de 2 km lange rij met vrachtwagens bekeken. We zijn echter langs de vrachtwagens naar voren doorgereden en hebben Turkije snel verlaten. Aan de Iraanse grens moesten we, na het papierwerk te hebben gedaan, voor een grote poort wachten. Af en toe werd de poort een stukje open gedaan en mochten er wat mensen door (de sigarettensmokkelaars benutten deze kans om zo snel mogelijk door de opening te rennen). Onze eerste ervaring in Iran was niet zo positief toen de Iraanse grenspolitie vlak voor onze auto een sigarettensmokkelaar die z'n peuken had laten vallen, helemaal in elkaar trapten.
Ons eerste doel was Maku om geld te wisselen. Dit bleek niet mogelijk en moesten we de volgende dag naar de grens terugrijden. Daarna zijn we naar Tabriz gereden.
Op onze radio draaiden we "Highway to hell" van ACDC en we reden de lange rit door het monotone woestijnlandschap met regelmatige politiecontroles. 80 % van de Iranezen rijdt in een Paykan, een 70-er jaren kopie van een Engelse Hillman Hunter en ze rijden nogal impulsief. We kwamen langs en officieel bord met de tekst "Down with USA" en we tankten voor 1 Dollar 60 liter diesel! De mensen onderweg zijn allemaal reuze vriendelijk en zwaaien en kijken. Een paar bijna-aanrijdingen omdat de verkeersdeelnemers zo geinteresseerd in ons zijn dat ze het verkeer vergeten.
Overal zijn kleine dorpjes met lemen huisjes met kleurrijk beschilderde kozijen en ezelskarren.
In Tabriz aangekomen vochten we ons door het verkeer waar stoplichten worden genegeerd en iedereen maar wat doet en rijden naar het El Goli park waar we op een parkeerplaats parkeren. s'Avonds flaneren we rond het meer en kletsen met veel jonge mensen waarvan bij de vrouwen de hoofddoeken al bijna van hun hoofden afglijden en sommigen zelfs een spijkerbroek dragen. Ze zijn allemaal erg blij met westerlingen te praten en nemen bijna allemaal het risico hun regering te bekritiseren. Er komt zelfs iemand naar de auto en zegt dat we alle media thuis moeten informeren dat hun regering fascistisch is.
Toen we de volgende dag op zoek gingen naar en plek om te staan, bleek dit erg moeilijk. We zijn uiteindelijk maar in een klein straatje gaan staan. Met Nasser van de tourist information en wat andere toeristen zijn we de volgende ochtend in het park gaan picknicken. Dit was hoofdzakelijk bedoeld om jonge mensen de mogelijkheid te bieden met westerlingen te praten (en te controleren?!). Wij zijn later op de dag met z'n tweeen rond gaan lopen, dat was leuker. Voor Dorrit hebben we zo'n Iraanse aardappelzak gekocht (complete hejab) want er werd wel erg gestaard door de mannen. Om haar verjaardag te vieren zijn we in een duur hotel gegaan en hebben het gevierd met alcoholvrij bier, chips en BBC-World. We zijn over de bazaar gaan lopen en ze heeft van mij een nieuwe hoofddoek voor haar verjaardag gekregen. s'Middags hebben we Abgusht (lamsvlees gekookt met aardappelen, groente en schapevet waarvan je eerst de bouillon drinkt en dan met een stamper de rest tot een mousse stampt en met plat brood eet). Tijdens het oversteken zagen we Johann en Alex uit Singapore die we in Turkije hadden ontmoet in een Iraanse auto zitten en samen met hun en 3 Iraniers zijn we naar het moderne deel van Tabriz namens "Champs Elysees" gegaan en hebben lekker gegeten.
De volgende dag naar de bazaar en naar de citadel. Ook hebben we toch maar een autoverzekering afgesloten, ze rijden zo gestoord hier. s'Avonds naar de bios met Alex en Johann waar een Iraanse film hebben gekeken over Iraaks-Koerdische PKK-terroristen die een Iraans-Koerdisch dorp in Kordistan aanvielen.
Vanuit Tabriz rijden we via Zanjan langs bergen, kloven en rivieren. Mooi landschap, wel erg droog en heet. In Soltaniye bekijken we een matig mausoleum en daarna, onderweg naar Saveh, bezoeken we in Qazvin een enorm mausoleumcomplex dat van buiten met prachtige blauwe mozaiken is versierd en van binnen helemaal met spiegels afgewerkt is. Er kwam een begrafenisstoet langs met de bekende open kist voorop en de huilende vrouwen erachteraan.
Over een slechte stoffige weg naar Saveh gereden. Veel toeterende, zwaaiende Iranezen die inhalen en dan weer stoppen om ingehaald te worden. Een vrouw struikelt over een paaltje om dat ze niet naar ons en tegelijkertijd naar het paaltje kan kijken.
Onderweg naar Kashan komen we langs een heilig complex met prachtig blauw en geel gemozaikte torentjes en een mooi marmeren hof waar de Iranezen in de nisjes picknicken en waterpijpen. We moeten met bijna iedereen op de foto. Een paar 100 m verder staat een ruine van een heus zandkasteel waarvan de muren zijn gemaakt van modder en stro.
We rijden door naar Kashan. Onderweg stopt een moderne familie voor ons en geeft ons vers geoogste walnoten.
Kashan is een prachtige stad waarvan het oude deel helemaal bestaat uit gele leemhuizen, kleine smalle steegjes en windtorens die de wind opvangen en met water afkoelen. Uren slenteren we door dit nog bewoonde openluchtmuzeum. Ook bezoeken we een van de prachtig versierde, historische koopmanshuizen en onderweg in de bazaar vinden we een theehuis in een oud badhuis waar we Mikel en Christer uit Noorwegen ontmoeten. Met een papagaai op m'n schouder theeleuten we, liggen op een tapijt met kussens in ons rug en krijgen de ene lekkernij na de andere aangeboden. s'Avonds besluiten we in het Fin park tussen de Iranezen te gaan picknicken. Veel Iranezen verrekken natuurlijk hun nek om maar zo veel mogelijk van ons te zien...
De volgende dag reden we naar Abyaneh. Een deel van de route ging door een schitterend berglandschap met scherpe rotspunten die als een mooi decor achter elkaar liggen en eruit zien als meerdere zaagbladen. Het laatste stuk gaat door een groene vallei waar de weg zich door de heuvels slingert. We bekijken het UNESCO dorpje waar de oranje lemen huisjes met smalle steegjes en doorkijkjes tegen de berg omhoog zijn gebouwd. Het is er vol kleurrijke klederdracht en ezelskarren. s'Avonds rijden we nog naar Esfahan en komen in het donker aan.
De eerste dag in Esfahan blijven we bij het Emam Khomeinie-plein steken. Dit enorme plein is zo gigantisch mooi; het midden van het plein word ingenomen door een park met fonteinen, de "muur" eromheen zijn rijen met arcades met winkeltjes erin en natuurlijk de highlights van Esfahan; de prachtige moskeeen en paleizen. Overal zijn groepjes jongens die hun Engels op ons willen oefenen en het ziet er zwart van de chadors.
De volgende dag lopen we een route langs de 3 beroemde, brede pijlerbruggen (de oudste uit de 12e eeuw) en omdat er in of naast elke brug wel een gezellig traditioneel theehuis zit, doen we hier een hele dag over.
Verder bezoeken we de enorme vrijdagsmoskee (Jameh) met een marmeren mihrab en mooie baksteenmotieven. In een theehuis ontmoeten we Afshin, een student Engels uit Teheran en zijn medestudent Hassan. Ze nodigen ons uit mee te gaan naar hun huis om wijn te drinken. We nemen de uitnodiging aan en rijden in een oude Paykan naar het dorpje Tiran en s'avonds kijken we illegale Amerikaanse videoclips van Iraanse artiesten en spelen we kaart. s'Nachts gaan we met ze naar een afgelegen tuin aan de rand van het dorp waar we - nadat we eerst een wolf moesten verjagen - aan het kampvuur waterpijp roken, op oude Madonna muziek dansen en over politiek discussieren. We blijven slapen en de volgende dag hebben we met de familie een heerlijk middageten genoten en oom bracht wijn mee. Toen we de volgende ochtend bij onze parkeerplaats terugkwamen, stond een politieofficier op ons te wachten; waar waren we geweest?! Het programma van die dag bestond uit het bekijken van de Sheik Lotfollah moskee, waar je echt stil word als je die prachtige mozaiken binnen en buiten ziet. Ook de Emam moskee was door zijn pracht en praal en zijn grootte erg indrukwekkend.
Het volgende station was Yazd, de tocht erheen stoffig. We vinden een goede plek en brengen de avond door met de Iranese eigenaar en een Japans meisje. Ook Yazd is een eeuwenoude lemen stad met windtorens, felgekleurde mozaiekkoepels en minarets. In de stad zijn veel Afghanen in mooie traditionele dracht. We genieten van het uitzicht over de stad vanaf het dak van het Husseinia heiligdom, we brengen een avond met andere overlanders door in het hotel Malek, een 200 jaar oude Karavanserij met een mooie binnenplaats en we bezoeken een Zoroastrianische vuurtempel. Verder slenteren we veel door de oude stad en kletsen met Iranesen in de theehuizen.
In Kerman parkeren we bij een hotel (en eten voor het eerst in een restaurant in Iran iets fatsoenlijks) en we lopen over de erg oosterse bazaar met exotische mensen en tentdoeken voor schaduw. Verder gaan we naar een mausoleum met een mooie tuin en we bekijken een ijshuis. Dit is een soort grote lemen bijenkorf waarin vroeger het ijs van de winter tijdens de zomer werd bewaard. De stad is erg conservatief, alleen maar zwarte chadors en mensen staren soms met open mond naar ons. Toen ik s'avonds voor de camper gitaar zat te spelen, staken er plotseling 3 gitaren uit een raam van een flat en 4 leden van een rockband nodigden me uit om naar boven te komen. We kletsen over de in Iran illegale engelstalige muziek en Onish de bandleader geeft mij gitaarles to 3.00 uur in de ochtend.
De volgende dag gaan we eerst op bezoek bij Yassi en Sina (vrienden van Onish) en rijden dan naar de prachtige tuinen van Marhan. We hadden weer eens last van de geheime politie die ons weer eens wilde uithoren maar hebben verder wel interessant gepraat met een medicijnstudente. s'Avonds worden we door Yassi en Sina voor het eten uitgenodigt (veel kebab), heel moderne en gezellige lui.
Het laatste doel in Iran voor ons is Bam. De weg gaat dwars door de woestijn en Bam is te herkennen aan een kilometers grote palmbomenoase midden in deze woestijn. De eerste dag hebben we met Christoph, een Beier die we al 4 keer zijn tegengekomen, de picknickmat in een dadelpalmenveld uitgerold. We eten kip met dadels en relaxen een middagje. In Bam zijn de mensen ook wat conservatief en niet allemaal even vriendelijk maar het kasteel van Bam maakt alles goed. De citadel in het midden is gebouwd op een rots en de oude lemen stad is hier omheen gebouwd. De stad is ommuurd door een enorm lange kasteelmuur met kantelen en elke 300 meter een uitzichtstoren. Hier vandaan is het uitzicht over het kasteel, midden in de dadelpalmoase en omringd door woestijn, echt fantastisch.
De laatste dag in Iran reden we door de woestijn naar Mirjaveh aan de grens. Het waaide erg hard dus het woestijnzand waaide in smalle strepen over het wegdek. Dit ging over in een zandstorm waardoor het zand uit alle openingen in de auto naar binnen kwam zetten.
Toen de zandstorm was opgetrokken, stak de blauwe lucht prachtig af tegen de bruin -gele rotsen in de namiddagszon en de kamelen aan de kant van de weg keken ons vragend aan waarom we na een maand al uit Iran weggingen...
Coen
Deel 2: 2004 (14.05.04 - 26.05.04)
Geschreven door: Dorrit
Net als de afgelopen dagen vertrekken we ook nu weer om half vijf. Vier uur later staan we aan de grens, en na nog twee uur stempeltjes hier en stempeltjes daar halen kunnen we eindelijk Iran binnenrijden. Daar gaan we de rest van de dag door een soort hel: het is buiten 46°C en er woedt de hele dag een gigantische zandstorm waardoor de ramen dicht moeten blijven en de cabine een sauna met 54°C wordt. Ik moet de honden met water besproeien om ze tenminste nog een beetje af te koelen. 400 km lang rijden we door de eindeloze zandbak van (Iraans) Baluchistan. We zien vrijwel geen spoor van leven buiten een sporadische andere auto. Alles is bruin, de lucht, de woestijn, de auto. Overal zit zand, zelfs tussen onze tanden. De zon is een iets lichter bruin rondje in een donkerder bruine lucht, het ziet er erg apocalyptisch uit.
De woestijn eindigt pas in Bam, of wat er van Bam over is na de aardbeving afgelopen kerst. En dat is behalve de palmbomen niet veel. Het lijkt wel alsof het stadje gebombardeerd is. Er is geen huis waarvan nog meer dan een paar brokstukken overeind staan, de overlevenden (ca. de helft van de oorspronkelijke 80.000 inwoners) wonen in tenten of containers. De zandstorm woedt ook hier nog en sommige tenten zijn half ingestort of weggewaaid. Mensen lopen heen en weer om hun huisraad weer bij elkaar te rapen. Palmbomen zijn omgewaaid of afgebroken en alles is bruin.
Het probleem lijkt te zijn dat er geen kadaster was en dus alleen nog aan de resten van de huizen te zien is welk kavel van wie is en hoe groot dat was. De bewoners zijn daarom op hun puinhopen gaan zitten en weigeren ze weg te halen, omdat dan hun grondstuk ingepikt kan worden.
We hadden hier eigenlijk willen overnachten, het is al half zes en we zijn al sinds half vijf vanmorgen onderweg, maar hier willen we niemand tot last zijn en dus rijden we door tot de volgende nederzetting in de woestijn: Kerman. Dat is nog 200 km verder, maar hier in Iran kun je tenminste weer in het donker rijden: de wegen zijn in perfecte staat en er zijn tenminste geen ezels-, ossen- of handkarren, kippen, koeien, paarden, kamelen, olifanten, apen, fietsers, wandelaars of andere onverlichte objecten op de weg zoals in India, Pakistan en Nepal.
15 uur, 1000 km en een grensovergang na ons vertrek vanmorgen uit Dalbandin, komen we om half acht in Kerman aan. Op 1750m is het er heerlijk koel en zandstormvrij, eindelijk hoeven we niet meer buiten op een isomat op de grond te liggen, maar kunnen in ons eigen bed, op heerlijk zachte kussens slapen.
We rusten een dagje uit in Kerman, tuttelen wat aan en Coen gaat met Manuel, een Zwitserse architect op studiereis, naar de bazaar. 's Avonds gaan we lekker traditioneel Iraans eten met Arianus, Yassi en Sina, die we hier vorige keer hadden ontmoet.
Ons oorspronkelijke plan via Shiraz en Persepolis te rijden valt af omdat dat 700 km om zou zijn. Na zoveel dagen alleen maar rijden kunnen we de gedachte aan zo'n grote omweg even niet aan (achteraf hebben we daar natuurlijk spijt van) . We rijden dus de kortste route naar het noorden en brengen zo nog een herhalingsbezoekje aan Yazd, waar we met Manuel van het uitzicht over de stad genieten en in een oude karawansaray heerlijk eten, en aan Kashan, waar we weer geen fatsoenlijke overnachtingsplaats hebben en als in India door een menigte nieuwsgierigen omringd worden. Wel hebben we er dit keer het Dellpazir restaurant geprobeerd dat ons vorige keer al aangeraden was. Het was inderdaad erg goed.
Het grootste deel van dit Iran bezoek hebben we echter aan de Kaspische zeekust doorgebracht. Door de steeds groener wordende bergen rijden we naar Kelardasht, het "paradijs van Iran" volgens de Iranezen. We genieten ervan weer een beetje groen te zien en heldere, koele lucht in te ademen. Kelardasht is inderdaad een schitterend gebied met groene heuvels, uitgestrekte bossen, grasvelden met gele en paarse bloemen en af en toe een klein dorpje. Op de achtergrond doemen de witte pieken van het Alborzt-gebergte met Iran's hoogste berg, Mt Damavand (meer dan 5000m) op. We rijden een veld in en kamperen een paar dagen tussen de bloemen. We wanen ons op een Zwitserse Alm. Even lekker bijkomen van al die hitte en al dat stof van de afgelopen dagen. Op de radio horen we hoe in het 100 km verderop gelegen Teheran een woedende menigte de Engelse ambassade heeft bestormd (bij gebrek aan US ambassade, die is 20 jaar geleden Iran uitgegooid) vanwege de kruistocht van de "Ridders Tegen Het Terrorisme" tegen de Shiitische heiligdommen Karballa en Najaf in Irak. We rijden 20 km verder en gaan daar op een andere grasheuvel staan, één met uitzicht over een dieper gelegen meer waar Iranezen aan de oevers zitten te picknicken. Hier hebben we onze eerste regen en mist sinds tijden en genieten ervan.
De rit naar de kust gaat dwars door een prachtig groen Europees uitziend lentebos. Als het begint te miezeren lijkt het nog meer op (Noord)Europa en we zwelgen heerlijk in Europa-nostalgie. De kust - het is de eerste keer sinds Goa (India) dat we weer eens de zee zien - valt (letterlijk) vies tegen. De zee is vanaf de weg nauwelijks te zien doordat de kust helemaal volgebouwd staat met lange rijen houten vakantiehokjes van 4m² en vreselijke kitschpaleizen met spiegelruiten en foute felroze ornamenten aan de gevels. Bovendien is het er vreselijk vies en grauw. Terug het binnenland in dan maar weer, waar het een paar km van de kust inderdaad weer prachtig wordt; heuvels vol bossen en uitgestrekte groene theeplantages en rijstvelden. De dorpjes zijn echt schattig: eenvoudige huisjes met op de erven kippen, ganzen, roestende auto's uit de 30er jaren en vrouwen in 5 lagen rokken, wollen vesten en bonte hoofddoeken. Niet één chador (de alles bedekkende zwarte lap, chador betekent letterlijk "tent") is er te zien. Kinderen rollen met een stokje een fietsvelg voor zich uit alsof ze oefenen voor een rol in een Ot en Sien film, oude mannetjes zitten op hun stoepjes en roken een pijp en de rest is druk bezig de thee-oogst binnen te halen. Het lijkt hier in niets op de rest van Iran, eerder nog op Roemenie.
We rijden verder het binnenland in voor het zo hoog aangeprezen plaatsje Masuleh, maar vinden er maar weinig aan. Het is erg toeristisch en de mensen zijn daar helaas een beetje door verpest. We hebben hier niets van de Iraanse gastvrijheid gemerkt die je in de rest van het land vindt, iedereen is alleen maar bezig zoveel mogelijk geld aan je te verdienen. We hebben dus flink ruzie moeten maken, o.a. toen ons voor een nachtje op een grasveldje aan de weg EUR 20 gevraagd werd. Dat is een tiende van een bruto maandsalaris hier! In de omgeving van Masuleh kun je echter wel heel mooi wandelen en dat hebben we uitgebreid gedaan.
Op ons gemakje rijden we terug naar Tabriz, onderweg steeds weer gestopt en gewandeld als we een goede overnachtingsplek in de beboste heuvels vonden. In Tabriz parkeren we weer bij het El Goli park en worden er net als vorige keer bestormd door Iranezen die met ons willen praten. Het wordt een gezellige avond. Het is toch heel anders dan in Pakistan of India, waar mensen vaak niet veel meer van je willen weten dan wat je camper heeft gekost en hoeveel je in de maand verdient. De mensen die ons in Iran aanspreken willen vaak over Iran vertellen en horen ons niet alleen maar uit. We worden o.a. aangesproken door de 20-jarige Ali, die zijn hele leven in München heeft gewoond en een half jaar geleden door zijn vader naar Iran is gehaald. We kletsen wat en spreken af de volgende ochtend samen met hem en zijn neef Aidin naar de bazaar te gaan. We bezoeken zilversmit na zilversmit en vinden uiteindelijk een prachtig cadeau voor de bruiloft van Roos (de zus van Coen) en Roel. We drinken nog een thee en roken een waterpijp samen en worden dan door Ali's vader in een Chevrolet uit 1965 met rood-leren bekleding en mini-TV terug naar de camper gebracht. En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen; niet alleen van Aidin, Ali en zijn vader, maar ook van Iran. Pas om half zeven staan we aan de grens, we vrezen al dat dat blik Efes-bier er voor die avond niet meer inzit, tot we ons realiseren dat het in Turkije anderhalf uur vroeger is. Niemand aan de grens wil de auto doorzoeken en we mogen langs de enorme rij wachtende auto's rijden, zodat we overal als eerste aan de beurt zijn. De laatste indruk van Iran is duidelijk beter dan de eerste!
Dorrit
|
|
|
|
|
|
|
Onze top 5: |
|
|
1. Yazd
2. Esfahan
3. Bam
4. Abyaneh
5. Kashan
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Visa |
|
|
Je krijgt in Trabzon (Turkije) binnen een week een een-maands visum voor Iran voor slechts USD 16!
In Ankara krijg je een 30-daags visum binnen 10 dagen voor USD 50.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Met een tourist visum en een carnet de passage hoef je geen diesel tax te betalen in Iran,
maar de douaniers proberen het je soms wel te vragen.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Snuit nooit je neus in een restaurant in Iran. Dit is voor anderen in het restaurant een reden niet verder te eten!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
In de boekenwinkels van Tabriz kun je de Lonely planet Iran voor slechts EUR 5 kopen. Uiteraard een illegale kopie, dat wel.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Goed eten doe je in Tabriz bij "Ya Ali" aan de Qods street, tegenover de moskee ten westen van de bazaar in de kelder van een shopping arcade.
Vraag de locals naar de weg, iedereen kent het.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Toen wij (herfst 2003) Soltaniye bij Zanjan bezochten, werd dit net gerestaureerd.
Hoewel er niets te zien was vroegen ze toch gewoon EUR 3 entree.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIP |
|
|
Niet in de reisgidsen, maar zeer aan te bevelen is het schattige theehuisje in een oud badhuis halverwege de bazaar van Kashan.
Met afstand het leukste theehuis van Iran!
|
|
|
|
|
|
|
|
